Nere azterren
Korkostegi'tar Xanti
ŦAra nun diran, mendi maiteakŧ
Iparragirre'ren doiņuakaz.
Emen nun nagon,
Euskal-errian Bere gaņean oin-utsik,
Negarr-aseta, begi beterik,
Biotza lurperaturik.
Jatorriz seme ain euskalduna,
Erri-arnasa naiz jaiki;
Asma-eziņik, nundik nora,
Datordan nere etorki.
Ume ba'naiz ni, loratu bako,
Nerea da udaberri,
Ait-aitonaen bide olakok,
Benetan naiko ditut neurri.
Utzi nai nuke lurr mait'onetan
Nire bizia betiko;
Zugaitz zarraren, suster bereak,
Mun egiņik esnatzeko.
Urrundik dator nere erria,
Ondar galdua zar berez,
Illunak bai du geroz argia,
Azkarri dana bai nere.
Nabait-eziņik ni egotean,
Izkuntza arrasto det alde;
Maitale-iturri gogoratuaz,
Zazpi anaiak oin bat beren.
Geldi ez egon, gaurko gazteak,
Orr ugari zeregiņak,
Joka zazute indar guziaz,
Ondorenari al egiņaz.
Itzarri zaite, Euskotarra,
Barru-miņez sendaturik;
Illun-illun dago gure aberria,
Zauriz baterik, bakandurik.
Ama bularra, opa zaidazu,
Aurtxok besoari ikara,
Eske, eske nai, gosea barrun,
Ordaindu-guraz eskerrak.
Nere bizia zugandik dator,
Aurtxo txikia negarrez;
Emen naukazu, zure kutuntxo,
Seaskatik jagi-eziņez.
Ona, nereko Euskal-erria,
Mendiz, baserriz betia,
Basoz orlegi, larre-zelaiak,
Kide gabeko jantziak.
Zure itsas-ertz zoragarria,
Goitik errekak iturri;
Ara oin-lurra, nere neria,
Betiro ikusmin ni emen zuri.
Lengo ba-naiz ni, ille zuria,
Iņola ere sentzungabe,
Benetan nago oņazetua,
Gogoroz zain gaztean bide.
Oartzen ba'dira gure semeak,
Eren izkuntz garbi gorde;
Ziņez dariot, ur bizia bezela,
Eren goldatz zainduik dute.
Agur oraindik, nere gizadi,
Ba-noa ni lur ontatik.
Jaio-arnasa, bular-esnea,
Emen bertoon utzirik.
Nere indarrak, baita gogoak,
Agorturik dira gerta;
Baņa biotza, nere dan-dana,
Zuretzat ziran egiņak.
Azken-olerki jartzera noa,
Menperaturik ni egonik,
Nunbait bukatu-bearra daukat,
Bego, ez ote gaurko lain?
Lortuko ote Eusko-lurrari,
Goi-jaunaren argia? ire semeak,
nere billobak, Jaregingo al, erria!
