Oiñazea

S. Onaindia

 Bideari dautsola odola zanbulu...

 Ez zaitez koldar! Begi emon! Ez dakusu?

         Kristo'k itxia

         samiña dozu,

         oiñatz bizia!

 Osoro da nekaitza, goi-aintzaz betea,

 azkenik ez daun zeru zorion bidea!

 Kristo'ren zauri laruak dituzu —ez uka!—

 betirauneko lelo lez, argi jaurtika:

         ortik ikusten

         zelai bikaiñak,

         dana edertzen...

 Eta Lurreko zelai unetan liliak

 jarten yatazan zeru odolez jantziak.

 Suntsitzaille gezirik ez dauka Jainkoak

 bere eskuetan, eta bai maite pikoak.

         Jainko eskuak

         zauritu doguz

         erru bakoak.

 Esku zaurtuak ezin dabe gaur zauritu,

 errukia bai dabe onbera, maitetsu.

 Mundu-Euzkiak ditu apaintzen ederrez

 Lurreko gauzak millaka bizi-kolorez.

         Baiña, itzalduren

         zeru azpiko

         izarra, urren.

 Arago, aitu! ilten zidorren diztira, ta

 Geroaren onak ikusten ez dira.

 Maindira baltza edatu alako gabean,

 —mundukoa ta gogo arena, aurrean—

         liliak oro

         ubelez dira

         jazten osoro;

 inguruaren arrats eresi bikaiña,

 ezustean oi da urtu, itzali min aiña.

 Ortzi sapaian, ikus, gozo baizen lerden,

 ñirñir barriak yakuz alaiki erneten;

         kai-argi urrin,

         —erakarleak,

         gauaren sorgin—.

 Goiko aberrirako bide gidariak,

 illun-mamarroaren aienatzailliak.

 Egia dautort: zerbait alai esan naiez,

 naiz-eta ez idoro biotzaren pozez,

         ezerk ez gaitu

         zerurantz miñak

         aiña biurtu.

 Orla dagi gauak be, orduen ozkirriz,

 samin-gauak orixe, goira itzul-eraziz.

 Ugoldeak zelaia azpian artzean,

 jentea da kokatzen goitxoko unean;

         orixe dogu,

         ain zuzen bere,

         gauaren frutu:

 beeko lokatza itxirik, zerurantz eragin,

 giza-xede sotilla zerua izan dadin.

 Ez zaitez urrun-azi oiñaze bidetik,

 miñik geienak, zurl, bai datorkizuz ortik.

         Egiz samiña

         iñolaz bere

         Jaunak egiña.

 Askok, baiña, geiegi dauskue pairatzen,

 Jaunak nai bezela ez bait dabe sufritzen.

 Ibar-landetan zear igaroz ekaitzak

 nekegaitz erre ditu sekulako autsak;

         loretzan dabil,

         usain gozozko

         odeiz biribil.

 Oar: giz-arimetan ez dozu bardiña

 garratz estutzen dauan kezkaren samiña?

 Miñik geien gizonak abere mordoskan.

 «Negar dagiana» ez ete da egitan?

         Gazte!, erostaz...

         Eta txoriak,

         zergaitik kantaz?

 Ilkor diran arimak dabiltza kantari;

 il-eziñak, ostera, dagoz negarrari.

 Aldiko atsegiña, gerokoa baiño,

 Jaunari emotea al yako zaillago?

         Izana baiño

         zoria ete

         garestiago?

 Ai!, bizitz-ezkutua ez dot nik ulertzen

 oiñaze-ezkutua ez ba'dot sumatzen.

 Izpillu txit narea itxas edatua,

 bertan da begiratzen lerdenki zerua.

         Ulertzen ete

         diñotzudana

         nik opa beste!

 Nare ba'lego beti, txoriak usteko

 zerua, ta arrisku leukee cndatzeko.

 Gizonoi litzakigu tentaldi gorena,

 arriskuetan, ai!, arriskutsuena;

         tentaldi bako

         mundu jabala,

         arin, ergelto;

 Aberri lirudiken erbeste begiko,

 Zeru antza leukaken Lur arnas beteko.

 Biotz ederduna da gure Goiko Jauna,

 zoriontasun betez dan-dana dauana.

         «Sasiz» asea,

         alan be, dauka bira guztia.

 Arantz-ziztarik ete? Zeure barrenean

 or dozu —zagoz ziur— Jainkoa ur-urrean.