Ixiltasun zadortsuan

Aurraitz

 Utsaren utsez gogoa,

 nekaturik eta uts,

 piñudi baltzen illuntzeko

 tristura ezkututsuetan maratu naz

 neure pentzamentu naasieri jarrai,

 soiñaren astuntasuna

 gaiaren lokarrietatik askaturik.

 Itaunlari daukat gogoa,

 itaunlari ta kaden:

 Nor nazan ez dakit,

 zer nazan bere ez dakit,

 ibilli ta ibilli nabil,

 joan eta joan noa

 gauzeri adi,

 Izadiari itaunka,

 ingurueri galdez,

 eta beti,

 erantzukizun asegarri bagarik.

 Zer dala, baiña,

 neure barruan artega

 ta durdux dabilkidan

 egarri olerkoi baizen

 asegaitz au?

 Ixiltasun sakonen

 musika bigunak,

 eresgai samurrenakaz,

 zauritzen daust barrua

 ta gogoaren sakonetan amildurik

 asagoko gogo-zabaldietan

 galtzen naz.

 Eta,

 geroago ta sakonago

 nabaitzen dot

 ixiltasunaren

 sakon zadortsua

 neure oldozmenaren ezkutua iñarrosiz.

 Berein egaztada urdin dagidaz,

 gogo-zelai zabaletan,

 zorionari oratu bearrik,

 baiña larrapast dagist

 oratu baiño leen,

 eta leen lez geratu oi naz

 gogoa utsik eta konkorturik:

 Itaunlari,

 goibel,

 neure gogorapenen ego urdiñakaz,

 egurats arrotz eta ezezagunean,

 gogoaren amesak dardaratzen dodazala.