Udazken ezean

Aurre Apraiz

 Udazken ezearen garbitasunean,

 oroimen-zelaietan ames xauak ezti,

 guztia dakust eder, biozkadai adi,

 gogo-anots ozenen ixil baikorrean.

 Edoi goibel ta argiak, egoiaren bultzaz,

 gogapenen antzera pozkidaz eta itun,

 ludiz-andiko deiak barruan oiartzun,

 maitezko itxaropenez, zidor arrotzetaz.

 Egiaren zelaian bakezko atseden,

 arnas garbia artuez goiz, atsalde ta arrats:

 Pozezko otsak dantzudaz, bestaldeko lorratz,

 bakearen aizea illunak argitzen.

 Gogamenen zirkiñez, zidor sakonetan,

 itxaropen garbiak geroaren pozez,

 inguruen ederrak dauzkat esker-onez,

 ego-otsez diarduen zorion-ertzetan.

 Baserriko aroak berei poz ezkutu

 bakezko bizitzea eskinka gau t'egun,

 griñen katez lotuek ezin ezer entzun:

 Gaikeriak estaltzen ixillaren kantu.

 Bakartadek ez nauko bakarrik ez illun:

 Basoen eresiak girotzen gogoa;

 egazti ta abereak xeratzen aroa;

 olango pozkidarik ez daiteke nai-nun.