|
Ixiltasun betean
Uxola
Karrikan otsa nagusi,
erraietan ixilla;
an, sentimen galdua
biotzean dabilla.
Ni, egi illezkor eder
atzetik bai-nabilla,
alperrik; gorroto kutxan
egia datza lila.
Emen, berriz, suntsitzen naiz
ixiltasun betean,
ene errai barruetan
argi arki naiean:
eguzki, illuna bai zait
pensatze garaiean,
eta erraien illuna
eguzki, pensatzean.
Pensamentu lore eder
ematen dun baratza
landu egin nai nizuke
eragiņik biotza:
sinismenaren atxurrez,
abertzale arnasa,
euskal baratzan gal nairik
etsaigo kardulatza.
Jaungoikoa ta Euzkadi
ene kuttunak izan
ta ereiten ari dira
belar txarra baratzan.
Nik ez nai indarkeria
ene erriko plazan,
nik ez nai iņork Euzkadi
il dala esan dezan.
Ez nuke nai sinis-mena
Aberrian iltzea,
kristautasun fedea gal
ta otso biurtzea;
ez nuke nai Euskalerri
iņork menderatzea,
aberri etsaien erri
baten morroi jartzea.
Ene baitaren ezkutun
ixiltasun betean,
antxen bizitzen naiz bizi
pensamentuen pean:
gorrotoa il dedilla
nai nuke bat-batean,
Euzkadi bizi dedilla
abertzale pakean.
Nere ezkutuko penak
illunean utzirik,
irten ditezela pozak
illunpe-biotzetik,
euzkotar biotzetara
pozgarri iritxirik,
oi bezela eguzkia
gau ixiltasunetik.
|
