Negarra giza-izakiagaitik

Emaldia

 Zuk,

         giza-izakia,

         basakiz egiña,

         gogoaz garbia,

         maite-suz bardiña.

 Zuk,

         itxaropen argia

                 daukazu barruan:

         burruka egia

                 emongo munduan.

 Egun baten errira urten ziñan,

 gaiztakeri asko ikusi dozu,

 laster asi zara burrukan,

 triste esanaz erriko pusla-usu:

         «Ez dago

               anaitasunik,

               bardintasunik,

               askatasunik.

 Bizitza zear, ustelduta dabiltz gizonak».

 Laster agertu zan nagusia,

 ta bere indarkeri doillorrez

 illik lotu zan giza-izakia.

         Gero iñok

                 ez dau entzuten

                       zure oiñazea,

                 danok bizitzen

                       geure bakea.

         Gero iñok

                 ez dau ulertuten

                       zure bizitza,

                 ez dau erantzuten

                       zure abotsa.

 Baiña askazi ereiñak,

 zugaitik, zugaitik,

 gizonen artean

 iraungo dau zutik.