Aralar gainean

Etxezarreta'tar Iñaki

 Uda-azkeneko argi printza

 lur muñetik erne naiean

 odei illunak estaliz

 illargia ortzi sapaiean...

 Nork ez du izango

 egun txori au gogoan?

 Ene urratsak, gaillurrak

 atxi naiean,

 antxintxi zegiten

 arkaitz tontorrean!

 Kea bezela

 illuna nuen senti

 eta begiak zitalez

 bear nituen jantzi

 oinkada eriotsuak

 ikusteko argi...

 Nere aurpegia,

 aize biguñak...

 laztan xamurrak,

 intzaren eztia.

 Urrats bakoitza,

 barne ikara,

 goi zirrada,

 ilun nabarra,

 goiz beta...!

 Banoa lauso,

 begiak

 eguzki alderuntz,

 biotza preso,

 arnas estu

 zeruruntz...

 ene ametsa

 noiz jaso.

 Une bakoitzean

 indar berria,

 goibeltasunean

 poz irria.

 Ara, gaillurra,

 begira ibarra,

 zure laguna...!

 Zelai,

 ibar,

 gaillur...

 zaldi

 aberedun...

 zure

 edertasun...!

 Nork zaitu jantzi

 urre orlegiz,

 apaindurik, oi...!

 nere egun senti?

 Nor liteken,

 zure muñaz

 estali...!

 Au gauz

 egiz miran,

 esateko itz-lauz...!

 Or, Naparroa,

 lo kuluskaz

 esna eziñean,

 gauaren zamaz!

 Odeiez, zaude bildua

 gizategi loratua.

 Zuen amets

 gozoa

 ortziruntz

 doa.

 Gau

 illunean

 oe

 biguñean

 goiz

 urratzean

 argia

 zuganatzean...!

 Begira

 atzera,

 eta ikus,

 Giputz.

 Dena tontor,

 hegiak batu

 eta orra

 Anboto,

 Bizkaiko

 sen-gogorra.

 Ernio,

 Aitzgorri,

 Izarraitz,

 Burumendi.

 Bainan,

 ez...!

 itzul

 begi-biotzez...

 Ai!,

 ar baneza,

 eta idatzi

 begien

 zoramena...!

 Biotza bipil

 barnea mugi

 eder, borobil

 eguzkia sortaldeti!

 Aizaroak urratuz

 gora zeruz,

 ortzi urdiñean

 egun sentian.

 Gel...!

 gel...! gel...!

 niganatu zaitzadan,

 edertasun gaillurrean,

 zugaz bat nadin

 goiz eta eguerdin...

 Zergatik gora,

 zergatik iges...?

 egun luzarora

 urrun saiets?

 Oiñazez

 nau utzi,

 naigabez

 ezin bizi.

 LAZTASUNAREN

 ONDOAN,

 LEGORRAREN

 ALTZOAN,

 INTZAREN

 MALKOAN

 BIZIKO

 OPAROAN...