|
Kimuaren zotiņa
Etxezarreta'tar Iņaki
Egun sentiaren
oiņetan,
gabaren ametsak
oiņazetan,
naramate
kezketan.
Ene begiak,
maite miņak
jantzirik,
neukaten
sumiņik.
Norentzat ote,
iņun arki
badezate,
biotza xurgatzeke,
arki maite,
zure pake?
Urratsaren kezka
zioan gaiņezka,
zuaz galdezka
iņun arki
ez-ta.
Bidearen egalean
zeuden babesean,
bidaztieri begira
aietaz kupira...!
Ene altxor zotiņa
zurekin bat
egin nairik,
nere ilun-aldian
urgazle
ziņudalarik.
Zuri begira
ilun-bidean,
zure asmo ixillak
gogoeman naiean.
Nagon mintzul,
irriparrez ideki arte,
nagon maitale
biotza lertu arte.
Eguzkiaren
laztanak,
gabaren
naigabeak,
iņolarean
amodio gabeak.
Bainan, biotz...
zer duzu ilotz...
noren ikarak,
zaitu ehortz?
Geiago eziņean
esnaturik bat-batean,
lo-luzaroan
murgildurik bai zegoan:
—Barnean dut
argi-xintaren
besarkada,
ene muņean
gau-izarņoaren
zirrada.
Bainan bildur,
kezkati,
nere arnasa
estutuki...
Jeiki nintzan
ixurtzeko,
begiak argitu
malkozteko...
Negu luzaroan
izotz-zangoan,
argi oparoa
urrun zegoan.
Amets zirudidan...
baiņan egia;
odol-arangelan
senidearen aurpegia!
Geiago ezin ta
malkoeri eman nien,
udaberri-biotzean
naukazu txundituta!
Ez egon naigabez
ez iņoiz beldurrez,
zabal begi-ninia
ikus itxaropen
eguzkia...!
Zuri begira
goaz
udaberrira,
Negu ikara
zoaz
illuntegira.
Lardare laztanok
ekaitzak zigorturik,
dardaraz zaudetenok,
poztu au ikusirik.
ITXAROPEN
ITXAROPEN,
ZERGATIK,
GUREARTETIK
ZERA IZKUTATZEN?
|
