Zugatz eder bat

                                 (1968-VI-23)

Anai

 Amets eder bateren

 gerizpe goxuan

 lilluraturik nago

 izarren onduan.

 Laiño zuri txikiak

 maitasun beruan

 agur egiten dauste

 laztanduz muxuan.

 Nor egon leitekean

 betiko zeruan.

 Izar batek dirausta

 alai eta pozez

 «laguntxo, zatoz neugaz

 eta poztu zaitez»,

 ta laztan bat emonaz

 goxo maitasunez

 beragan artuten nau

 ama batek legez,

 bere zorionean

 ni murgildu naiez.

 Zeruko edertasun

 lilluragarriak,

 aingeru zuri lirain

 ta maitagarriak,

 izar argien diz-diz

 ain ikusgarriak

 ta euskal asaba zar

 zeruan jarriak

 ikusarazten daustaz

 izar gurgarriak.

 Zeruan nabillela

 nere lagunagaz

 iru aingeru zuri

 begiztatzen dodaz

 aurpegian irripar

 on xamur bategaz

 bealderantz begira

 buru makurrakaz,

 izar argi lirain bat

 dabela eurakaz.

 Ikustean ain alai

 berantza begira

 izarrari diñotsat:

 «zertan ari dira?»

 Berak diñost: «ar zazu

 neronen dizdira

 eta begira zoli

 or beko ludira.

 Jaunak gizonentzako

 eindako tokira».

 Izarraren dizdira

 begitan arturik

 begiratzen asten naz

 guztiz arriturik;

 ludi zabal guztia

 goi ta be osorik

 argitan ikusten dot

 illuntasun barik,

 eneban siñistuko

 iñoiz olangorik.

 Begira nagoala

 zeru zorionez

 argi bat ikusten dot

 alai-irriparrez

 baratz eder batean

 garbi, maitasunez

 bere urrezko brintzak

 danei emon naiez

 zeru goiko eguzki

 beroaren legez.

 Ezagutu naiean

 bere nortasuna

 ain argi biziaren

 sorkunde biguna,

 bistea zolitzen dot,

 aztertu zentzuna

 ta ara nun datorren

 izartxo laguna

 beragaz dakarrela

 nere erantzuna.

 Euskalerrian dago

 baratz dotorian,

 errekatxo dantzari

 baten egalian,

 zugaitz zabal orlegi

 bateren gaiñian,

 txori alai ta lirain

 askoren erdian,

 euskaldun erri jator

 orren biotzian.

 Bai, antxe ikusten dot

 gozaro, baketsu,

 zugaitz aundi eder bat

 lerden ta loretsu,

 jantzi orlegiagaz

 alai, zoriontsu,

 danari irriparrez,

 danakin eskertsu,

 frutu barri emoille

 euskal seme gartsu.

 Bere adar artean

 txoriak kantari

 bake ta alaitasuna

 emonaz danari,

 gertu lagunduteko

 ezin dauanari,

 al daben osasuna

 gorputz gaixuari

 ta Jaungoiko bizitza

 danen arimari.

 Zuaitzaren erdian

 txorien artean

 lore garbi eder bat

 ixiltasunean,

 zeru edertasuna

 dauala aldean,

 usaiñik gozoena

 bere magalean

 ederragorik ez da

 zeru ta lurrean.

 Itzez ezin azaldu

 bere edertasuna

 eta semeentzako

 maitasun sakona,

 begi artean diz-diz

 goi argitasuna,

 ain da eder liraiña

 ain garbi txukuna

 ezin naigabez egon

 beragaz dagona.

 Baiña zer gertatzen da?

 a ikuskizuna!

 Bere inguru artan

 begiztatzen dana!

 Danak etorri dira

 lorearengana,

 zugaitzaren gaiñeko

 argiarengana,

 danak irriparrezka:

 a alaitasuna!

 Zugaitzeko txoriak

 abesti artian,

 baratzeko txori ta

 lorakaz batian,

 auspezturik ain lore

 onaren aurrian,

 jartzen dautsie pozik

 berari soiñian

 urrezko koroa bat

 maitasun bizian.

 Olan eskertzen dautsez

 lore garbiari berak

 eindako lanak,

 ain on ta urduri

 emondako eskerrak

 seme guztieri,

 eta egiten dabe

 guztien gidari

 danen ama xamurra

 biotzen zaindari.

 Zer dan jakin naiean

 ikusten dodana

 itandutera noa

 izarrarengana

 «Zer da, diñotsat, izar,

 or bean dagona?

 zer zugaitz ta txoriak?

 zer lore txukuna?

 zer eguzkiak aiña

 dizdira daukana?»

 «Euskalerria, diñost,

 da orko baratza,

 Karmengo konbentua

 erdiko zugaitza,

 karmeldarrak txoriak

 —animen bizitza—

 Ama Birjiña lore,

 poz zorion utsa,

 euskal sinismenaren

 egizko jaiotza».

 Larra'ko komentua

 ta praille taldea

 euskalerriko biotz

 ta zuzenbidea,

 ez da arritzekoa,

 komentu maitea,

 zerutikan ain eder

 nik zu ikustea,

 zeu izanik lurrean

 Jaunaren berbea.

 Ta zu Karmen'go Ama

 zerutik jatxia,

 zeruko edertasun

 guztien jaubia,

 maitasunen maitasun,

 poz danen bidia,

 zelan izan ez zugan

 ain argi bizia

 zeu izanikan argi

 guztien argia!

 Larra'ko praille orrek

 eta euskaldunak

 koroatzen zaitue

 batutikan danak;

 onartu zuganako

 euren maitasunak,

 zaindu ainbesteraiño

 maite zaituenak,

 zaindu zure euskaldun

 semetxo kutunak.

 Zeruan egonarren

 izar argiakaz,

 neu be euskalduna naz

 euskal odolagaz:

 artu nagizu, Ama,

 ta eroan zeugaz

 bizi naiten Larrea'n

 neure anaiakaz,

 koroatu zaidazan

 neuk ere eurakaz.

 Zeruko erregiña

 ta euskaldunena,

 izan zaite betiko

 gure zoriona,

 gure erregin eta

 amatxo kutuna;

 zaindu Euskalerria

 eta euskalduna.

 Agur, Karmen'go Ama,

 Amatxo laztana!