Bizi nai

Ilintxolazabal

         Oraintsu illabete bi, irakurtzen nun izparringian, buruko gaixotasuna,

 ugaltzen ari zala Ipar-amerika'ko langilleen artean. Eta sendakiñak ziotenez,

 gaitz au zabaldu-da, bizikera errezegia dutelako. Ez naiz ondo oroitzen, baño

 uste det, 32'tik 40 ordura, dala euren asteroko arloa.

         Albiste au irakurri ondoren, esan nuan nere baitan: «Guk, etzeukiagu,

 bada, ipar-amerikarren bizi modu xamurrik. Igez, itxura xamarrean bizi giñuzan,

 astean 63 ordu lan egiñik. Baño, orain, lar-urritze onek, jo ziguk pipa...»

         Eta egia da. Leen, ia griñatuta geunden ordu asko sartzen, eta zerbait

 irabazten zan. Orain, emen gabiltza tirriki-tarraka. Ez degu gauza aundirik

 nai: alogerak ezin baleizke jaso, ordu geiagotan lan egitea baizik.

         Ez gera oroitzen, zenbat odol ixuri zuten gure asabak, zortzi orduak

 lortu arte. Aaztu egin nai degu, ia mundu guziko langilleak, gu baño obeto bizi

 dirala. Gure buruaustea auxe da: bizi nai.

         Nere aitona berpiztuko balitz, lotsatuta deituko lioke:

                 Zer gertatu zaik, nere kutun itzan

                 Sozialista Obrera!

                 Aurrera jun bearrean

                 egin duk atzera!

                 Nik, emendik, aldegin

                 nianian,

                 orain baño lan gutxiago

                 egiten zian.

                 Baño entzun detanez,

                 buru naastea

                 dala, ipar-amerikarrentzat,

                 lan gutxi egitea.

                 Eta zuentzat ­errukarriok—

                 buruaustea

                 dek, sakela arintxo

                 ibiltzea.

         Eta «or-konpon» esanez, urbilduko litzake bere illobira.