|
Semearen odola
J. Josu Argiņarena
Amaren arantzartean
txoriaren askatasuna
piztu naiean
jeiki dan semea,
odoldua izan da,
aurreneko arantza
kendua zuenean.
Arantzazko katea
busti da odolez
zaiņetan legortzeko
ernetu dedin gero.
Euri asko ikusi du
arantzean amak
—gaiņetik—
malkoak ixillean,
lurra
—ase ostean—
lo zegoela ikustean.
Odola astuna da
bizia jokuan danean,
amaren semerik
jatorrenarena
ixuritzen danean.
Gurtutzen da onelako odola
ta pitxi ederrean gordeko ere,
ondorengoak esan dezan:
Bizi baten odola duk,
guztion agurtza zezan
eskeinia.
Ama negarrez ilko da
odol orren uzta ernetzen ezpada!
Ez, semeok, ez, ez!
ez gorde anaiaren odola
zuen semeak gurtzeko.
Ixuri zuen zaņetan
askatasunaren uztak
NI libre egiteko.
Igurtzi zeru lurrak,
izkutu ta agiriak
anaiaren odolaz;
zabaldu uri ta errietara,
iritxi bedi arantza guzietara,
oraindik bero dagoen
nere semearen odola.
Nasi zuen zanetako odolean
oiu garratza sortu duen
nere maitearen odola.
Ez, ez, ez egin pitxirik
odol ori agurtzeko,
bestela...
Ama negarrez ilko da
odol orren uzta
ernetzen ezpada...!
|
