Zeure gaituzu

Aurraitz

                                                     (Larra'ko Karmel'go Amari)

 Neure biloiztasun guztia

 auzpeztzen dot, Ama,

 zeure agerrean.

   Ez daukat urre-pitxirik

 ez zidar-bitsik, ez txirlarririk,

 ez arri disdiratsurik

 zeure burestuna apaintzeko.

 Utsik daukadaz eskuak,

 baso-gizonaren esku latzak.

 Baiña... Bai!

 Emen nozu nazan guztia,

 griña ta pekatu, akats eta birtute

 (birtuterik baldin ba-dot, beintzat.)

 Eta,

 zeure oiñetan isten dodaz

 basoko goizen pozkida itxaropentsuak,

 eguzki-sarreretan munduak ixurtzen dituan kadentasun,

 larri-aldi ta goibeltasunak,

 gaben zador, atsekabe, ta itzeltasun ezkutuak

 eta baita, goizerik-gabera entzuten dodazan

 naibagetuen erosta ta nekeen anotsak.

   Larri dabil mundu zaharra

 oiñarri barrietan jagi guraz,

 baiña ez da gogoratzen zugaz...

   Zeure gaituzu, ba, gu, Ama.

 Ez dogu zapuztu gura

 mendez-mende lokarri sendoz eldu yakun

 zuganako oneraspen eta zaletasuna.

   Lehengo ta oraingoen maitetasun-ezaugarritzat,

 ezarten dautsugu, ba,

 Erregin-burestuna,

 atsekabez, pozkidaz, otoitzez eta biozkadaz

 belaunak-belaun burututako antzez-lana.

   Txikitandik gara

 zeure anaidiko

 ta, zeure soingaillua aldean,

 ez gaitu eriotzeak, ez beste arriskuk,

 iñoz bildurtu.

   Mendi-barrengo toki baketsu orretatik

 (Bizkargi'ren oin ezeetatik)

 zaitez, ba, aurrerantzean be

 gure bide-erakusle ta zaindari.

 Eta emon,

 arnasea ta bakea,

 Euskalerria'ri.