O, emakume
Aldana
Mundu onetan gauza bat dago
danok lortu daikeguna
ta aren atzetik ibilli oi da
beti gizon zentzuduna.
Danok dakigu ta esaten noia
gauza guztiz ezaguna
zorionaren egarri miņak
betetzen dausku eguna.
Ai, zoriona, ze berba bigun,
epel ta zoragarria;
ai, zoriona, sarritan ain gatx
lortzen dan urre gorria!
Zorionaren atzetik dabil
gizon errukigarria,
gau ta egunez ase eziņik
berea dan egarria.
Zorionaren billa nenbillen
itsu gau eta egunez
ta alako baten ara nun yatan
agertzen irudimenez
txori kantari, alai, baketsu
nireganatzen kemenez,
bere biotza eskiņi guraz
itz goxo eta bigunez:
ĢGizon bildurti, errugabea,
maitasunaren eskale,
zure biotza ni barik ezin
izan leiteke maitale.
Zorionaren iturri ni naz,
maitasunaren emale
gau illunean argi bizia,
lo zorroaren itzarleģ.
Nere eskuan artu nai neban
txoria itsu-mustuan,
baiņa arinka iges egin zan
gerizpearen moduan.
ĢNor zara, txori, esan eidazu,
nor ete zara munduan,
orrenbesteko sua zabalduz
beti zeure inguruan?ģ
Goi argi indarrak urratuta lez
nabaitu neban biziro
emakume bat lorez jantzirik
ene aurrez maitekiro,
begi baltz, lirain, zoragarriak
begiratzen samurkiro,
irripar bigun, maitasun antzo,
edertasunez argiro.
Gizonarentzat emakumea
bizitzarako laguna,
berari falta yakon erdia
osotzen dauan kutuna.
O, emakume agurgarria,
lirain, bigun ta leguna,
Jainkoak zugan ezarri bai dau
benetako maitasuna.
