Antiokiarraren kantua
Epifanio Mejia
euskaratzailea: Gaztelu
Mendi-gain batean sortu nintzan;
eta nere ama eztiak dionez,
eguzkiak arkaitz gorri batean
argitu zuen nere oantzea.
Antiokiar oianetako aizea
bezin azke jaio nintzan;
mendiz mendi egan dijoan
Andesetako arranoa bezela.
Aitz-tontorrean jaioa dan
arranokume azkarrak
aizeak egurasten dituen
tontorrak ditu beti maite.
Eguzki-zale naiz, zeru zabalean
bere kabuz dabillelako;
aizetea ere, oianetan
bere kaxa txistu dagilako.
Arbasoak ondoretzat
laga zidaten aizkora
maite dot, danbadaka
ots azke sortzen ditulako.
Jauntxo zekenak landu bitzate
kate luze-gogorrak
beren oņetan, belauniko,
mun dagiten menekoentzat.
Antiokiar mendi-gain batean
azke ta burgoi jaio nintzan onek
burdiņa daramat eskuetan,
lepoan astun zaidalako.
Be-alderaņo jeisten naizenean
eta turuta adi dudalarik,
igotzen naiz mendietara
Goait-oiua egitera!
Mutillak! —diot oianetako
auzo-lagun guzieri—,
turutak ots dagi...
Lurrean ba da jauntxorik!
Nere lagunak, poz-pozik,
mendian aizkora utzirik,
aztamakilla dute eskutara
eguzkitan zillar-dizdiz.
Eta zorroa bizkarrean,
ba goaz ibar, ibai zabal,
malda ta mendi-gain zear;
eta an, zelai zabalean,
etsaiaren oial-dendak
ke ta jende artean zuri-zuri
begizta ditugunean,
an goaz aize beltz giņoan
lur gaņetik zurrumilloan.
Ondikoz! gure aztamakillen
erauntsiari zai daudenen.
Barkakizun da amor dagina,
izan ere ba da zindotasun
oian zaarrak elika dituzten
biotz zangarren barnean.
Itzulian garaille gatozelarik,
neskaen eskutatik erriz-erri
lore-sortazko koroi ditugu
gure bekoki nareen edergarri.
.....................
.....................
