Bil!, Bil!!, Bilbo!!!

A. Zubikarai

 Ur

 ta

 lur,

 bits

 ta

 lits,

 lan

 ta

 gar,

 kai

 ta

 kei...

 Ten da ten

 malluka

 jo ta joten

 arlandutako

 bizia dirudi,

 euzkoen

 Bilbo,

 Artxandan,

 landan,

 zuri begira

 zotinka

 ta

 zatika

 datorkidan

 zure izatearen

 irudi

 Jo ta ekin,

 izerdiz,

 zirin zirin

 likindutako

 keia dirudi,

 Bankoen

 Bilbo,

 goietan,

 aizetan,

 zure barrutik

 lurrunka

 ta

 urruka

 igarten dan

 zure arnasaren

 ats-aldi!

 Kei

 ta

 kai,

 gar

 ta

 lan,

 bits

 ta

 lits,

 lur

 ta

 ur...

 Len,

 Basurton

 ortu,

 Deustun

 zulu,

 Abandon

 mando

 ta

 Begoñan

 oña

 zendula

 bizi ziñan,

 Bilbo

 txinbo,

 tambolin

 ta

 txakolin

 erabilliz

 lanaren

 atsegin.

 Gaur,

 ura ta lurra

 dira

 zure bizi

 ta

 zure ezti.

 Uraren sakona

 ta

 lurraren barruna.

 Itxasoa arnasa

 ta

 lurra bularra.

 Itxasoa amesa

 ta

 lurra babesa.

 Ta biotza...

 buztin mokotsa.

 Ta muiña...

 lokatz zikiña.

 Zure indarrez

 arrotu,

 erre,

 ta

 makiñaen txirri

 ta labaer orru

 otsean,

 urre

 biurtzen

 jakin dozun

 lupetz zakarra.

 Makiñaen txirri,

 labaen orru...

 ta bilbotarren

 etenbako iñardu,

 egunen ordu

 ta

 gabaen kontu

 astunetan.

 Itxasoa ta lurra,

 or Bilbo,

 zure amesen

 sortze ta gallurra.

 Zure amesen

 sortze ta gallurra

 ta zure izerdien

 egarri lapurra.

 Ta

 ontzi zatarrez

 bete dozuz

 zure erriberak.

 Ta

 ontzi beteak

 bota dozuz

 tatarrez

 Ibaizabal bera,

 itxasoetan

 sartuz,

 bitsezko aparretan

 bidea

 sortuz,

 zure kolkoan utziz

 meatz zakarren

 labea,

 ta uretan antziz

 urre gorriaren

 kezkea,

 ipar

 ta

 izar

 artuz

 England ugartea

 nai

 urruneko Ameriketea.

 Labak gori

 ta urak urdin,

 orra

 ta

 urra

 Bilbo,

 gordin gordin,

 zure elgorri!!

 ................

 ................

 Lengoari begira

 illun

 ikusten dut,

 Bilbo kutun,

 zure

 semien gutun.

 Lope

 batek

 kolpe

 ta

 bere izena

 —Haro—

 zure kaletan

 aizeetan

 jarri eban

 oparo

 ta

 luzaro.

 Euzkoak,

 nunbait,

 kondien bildur

 garai aretan

 eta

 jaunen makur.

 Edo

 kondiak

 euzkoen samur

 ta

 urrien gardun.

 Geroago

 ba dozu

 zure kondaira

 garratza:

 gatza

 ta

 bengantza.

 Gatzaren zuria

 ta

 odolaren gorria!

 Ontzien agaetan,

 maste nausietan,

 aizeari musuka,

 izarrei kiñuka,

 erriei uxuka

 ta argiari agurka

 darabiltzuzan

 zuriaren zuria

 ta

 gorriaren gorria!

 Gatza ta odolaren

 kolore bizia!

 Ta zuk,

 zure nortasunaren irakiñean,

 bilbotar namin mamiñean

 min artueran,

 bizitu,

 larritu

 ta

 gazitu

 zendun

 zure odolaren

 gatza;

 ta dantzan egin

 ta eragin,

 zoro-zoromin,

 bengantzetan

 ta

 odoletan

 gatzaren dantza!

 Ondoren

 «matxiñada».

 Barriro

 odolaren igikada

 ta nortasunaren zirikada.

 Barriro

 Bilbo bilbotar,

 zergarik artu nai ez

 libertadearen kaltez

 norbere lepotan.

 Urrengo

 «Zamakolas,

 anai arteko

 odola,

 abandotarren aurkako

 itsukerizko

 ujola.

 «Bakezko portu»

 Abandon sortu

 ta zu,

 Bilbo,

 arrotu,

 gogortu

 ta gorrotoan

 tontortu.

 Ta gizaldi barrian,

 barriro aidian,

 izkilluen otsian,

 txapelgorrien elgorria

 uxatu gurarian.

 Ta oraintsugo,

 egun-egungo,

 zure kaletan

 eta mugetan

 gu geuk,

 —jo ta eup—

 egin dogun

 gerra

 landerra...

 Ba dozu

 Bilbo,

 gerraetan

 nun okertu

 sayetz

 igerra!

 Ta

 —gerrak gerratan—

 ba dozu

 zure edesti

 ixilla,

 ixilla,

 ez illa.

 Egunero,

 sortuz gero,

 izerdi likiñetan

 ogiaren premiñetan,

 edo,

 egarri lizunetan

 urrearen amesetan

 osotzen dan

 edesti

 zurbilla,

 umilla.

 Zure biziaren

 erne miña

 mindu

 ta beroz

 —ta diroz—

 arrotzen daben

 edesti

 gallena,

 zallena:

 Lanaren edestia.

 Sortzez

 ta

 zartzez,

 aragien mitz

 nai

 azurren muin

 lez,

 zure-zureko,

 bizi-biziko,

 beti-betiko

 dozun

 lanaren edestia.

 Pekatuk

 aztuz,

 birtutez

 betez,

 dotorez

 ta

 ohorez,

 bereziz

 ta

 mereziz,

 apaindu

 ta zaindu

 erastuna:

 Lanerako

 nortasuna

 ta

 osotasuna.

 Norbere izatea

 itto,

 ta gizarte alkartzea

 iyo

 nairik,

 gizona gizondu

 ta

 Bilbo bilbotzeko

 asmoz

 ta

 gogoz,

 bilbotarrak,

 antxiñako bakartadetan,

 errepublika txikien

 garaietan,

 ta gaurko batzarretan,

 andikeri egarrien

 aldietan,

 otoitza bezin fedetsu,

 ta bizia aiña kementsu,

 egunero,

 egunero,

 bakoitzaren indarretan

 eta odolaren garretan

 esan,

 jasan,

 ekin,

 egin,

 sortu,

 lortu,

 ames,

 babes,

 ta bizi

 —bizi!—

 egiten daben

 lanaren edestia.

 Lurrean ostroak

 ta itxasoan egoak

 daukazala,

 Bilboren erraietan

 eta

 amesetan

 igarten dan

 Lanaren edestia.

 Lan

 ta

 lan,

 ten

 da

 ten,

 min

 ta

 min,

 jo

 ta

 jo,

 su

 ta

 su...!

 Lan

 ta

 lan,

 goizetan

 lez

 gabetan,

 gerretan

 eta

 baketan,

 lurpetan,

 kaletan,

 etxetan,

 kaietan,

 uretan,

 suetan,

 urtien urtetan,

 gizaldien betetan!

 Bilbo!

 Lanean irasi,

 lanean azi,

 lanean bizi

 ta

 lanean berezi

 zarean

 Bilbo!

 Nik eztakit zuri kantuz

 zelan ekin.

 Nik ba dakit zuri oyuz

 zelan egin:

 Bilbo,

 Bilbo!

 txinbo

 ta

 urbilgo,

 lanari tinko,

 ekiñez zintzo

 etzara ilgo!

 Bil, bil, Bilbo,

 lanaren Bilbo,

 betiko Bilbo!!!