Udaberriarena

Sorbide

 Neguko illundura

 eta, bere elurgiro

 eskuarte otzez;

 aize nastuaren ainkada,

 gogortasun zakarrez;

 bere egun gorrietako

 lo-zorro,

 eurite,

 lei,

 izotzez...

 bere laño,

 bizi azpiratu

 goibeltasun gordiñez;

 bere gau-egunetako

 izar-utsune,

 bere egun motz

 eta, gau luzez...

         Lurra,

 gure lur,

 euzko lur au...

 minbera,

 itunik dabil

 bere eguzki-gosezko

 ixil-aldi,

 amatasun bearrez.

         Baño,

 lurra eztago ez geldirik,

 eztago atzera begira

 geldi eta illik;

 bere loaldi

 oñazepean,

 lan dagi...

 bizia barrenduz

 gerokotuz,

 izan-naiaren

 maite-intziriz,

 bere magalean

 sor-gor,

 ekin ixillean

 lan dagi,

 eguzkia noiz goituko

 bere zeru urdiñean.

         Eta,

 ara or,

 nundik nora!

         Eguna luzatuz,

 argitzen

 itzartzen,

 bizia edertuz

 berotzen ari da bai.

             * * *

 Egun batetik bestera

 ta, erdi igerri gabe...

 O, Udaberri!

 egalak apainduz,

 iantziz...

 etorri zatorz bai,

 orain orritxo bat

 gero beste bat,

 bideak argiz bete

 eta, pinportuz.

 Au bizi-erditze

 amesgai goigarri!

 Eguzkiaren berotasun epel

 aize bigunera,

 lurra

 ezetuz,

 iantziz...

 edertuz dator bai,

 egunari,

 bideari

 beste antz,

 beste imaropen,

 beste izakera,

 beste abiada,

 bizi-nai

 gogo berri bat ezarriz.

 Dana

 elburu

 iraun-katez,

 Iaungoikozko

 mirari aundi bat bezela,

 bere goi garbi,

 itxaropenezko

 garatasun lerdenez.

 Dana,

 izanetik

 izanera;

 dana,

 izanez-izan

 ler-min,

 izatekotan.. .

 Dana, goietan-gora,

 neskatx pinpirin,

 neskatx panpoxa,

 neskatx larrosatu

 pinportu baten antzera.

 O, etorri zatorz bai,

 ikara-ikara

 eta, bat-batean

 Izadiai,

 bultzaraziz.

 Ala ere,

 O, Udaberri!

 eztakit

 ate-ondo,

 biotz danetara

 iritziko zeran;

 eztakit ez

 zure loregiro,

 egun-argitze,

 itzarkera ederrez...

 eztakit langilleak,

 beartsuak,

 asetuko

 alaituko ote diran.

 Eztakit ez

 zure odol,

 arnas-berritze

 zure etorrera

 eta, bizi-goramindu

 bizi sortu-berri oni...

 Ai! Eztakit,

 eztakit ez,

 ainbeste gizon ixil-azik,

 ainbeste gizon minberatu,

 gizon giltzapetuk...

 eztakit ez,

 O, Udaberri!

 eztakit

 zer arrera,

 zer agur,

 zer ongi-etorriz

 artuko zaitun;

 eztakit ez

 zer biotzondoz eskertu,

 eskuratuko zaitun!

 Ai!

 eztakit ez...

 Gizona gizonduz

 biotzeragotuz...

 eztakit ez,

 nik nai nuken Udaberri ori;

 nik nai nuken indar,

 gogo-berritze,

 nik nai nuken bizi-gorakunde,

 nik nai nuken

 Udaberririk Udaberritueneko

 alkar-eresi,

 gizatasunezko

 biotz-bideratze,

 edertzarik ederren ori...

 Ai! Ez,

 eztakit ez

 bein ere,

 nik nai nuken alker-lorakuntza,

 Maiatz argieneko

 egun argi ori...

 eztakit ez,

 danentzako lore-txorrotxiotu

 eta, bene-benetan Udaberri,

 Udaberririk Udaberriena

 izatera,

 eztakit...

 Ai!

 eztakit ez,

 bein ere iritziko ote dan!!