Ta aurrean udazken
B. Gandiaga
Ta aurrean Udazken
oraindik berri den
ta arratsalde unkiko Udazken eztia.
Sentipen guztia,
milla kolorezko argien ardoek
zorabiatuta.
Ba-dakit lillura llabur eta amesen
iraupena izanen
dauala, geienez,
ta irrits maiteminduz, beso biak luze
t'ondoren noiako, aurren-orbel berdez
t'oriztaz dagoen
pagadiko bidez.
Txillar garatuen
morea aragotuz ta arbelen andiko
garotza beillegiz barrendu danean,
oles egin deutsat urki zaar ondoko
eillor egaletik.
Zergaitik ez deusta egin jaramonik?
Zergaitik nau izten
margo maitagarriz ain zaurituz gero?...
Kamamilla arloko
mugarantz urtenik,
zelaiko loretxu gaixoen amorez
geratu dedilla erregutu deutsat,
barriro ta alperrik.
Basoko aienez
gura izan dot lotu ta igesi deust errez,
larre-bei gori ta zaldien esiak
zailu aski igaroz.
Erroiak lotara doazan piņuak
baltzagotzen doaz arek alde-ala,
ta, arkaitzen egitik joan dedin baiņo
leenago, ta ausartki,
margoen zoramen ta ameluta artatik
izpi bat biltzera oldartu naiako.
Bai laster aldendu ditula masustak,
oartu daneko!
Ta, iradu ta lotsor, dotzella bat legez,
ta aien ardo-zerez t'odolez doala,
mendien gaiņeruntz t'edatuz alde dau,
gau margul bateko mokoloiz aruntza
Kolorezko oroien
pintura ez-baiko
gozo ta minbera batez gelditu naz
sarkaldeko ate lausora begira
edertasunaren desteņuak edo
norbere eziņaren ertzeko istegian
arima urratuta,
ezkongai ezetsi t'etsi bat bezela.
