Maitasuna

Mendizabal

 Sinismena ta itxaropena,

 eta zu, maitetasuna,

 begirun aundiz agurtu bear

 genuken irutasuna.

 Iruetan nagusi ordea,

 ta denok batzen gaituna,

 zu zera iñoiz loitu gabeko

 onbide eder, deuna.

 Ludiak aiña urte dituzu,

 ene onbide maitea,

 baiñan alare iñoiz zartzeke,

 beti dirauzu gaztea.

 Zu zera gizon-emakumeak

 lotzen gaituan katea;

 lokarri ori autsi ezkero

 agur gure izatea!

 Etzaitut ongi ezagun, baiñan

 zure ondorenen nabil,

 gaur atsegabez, biar zorion,

 baiñan uste onaz, langil.

 Zure izena abestu gabe

 ez naiteke egon ixil;

 bizitza ontan nagon arteño,

 arren, etzaitezela il!

 Sortze bertatik nigan daramat

 zurekiko maite-miña,

 eta geroztik aundiagotzen

 doakit dizudan griña.

 Zu zaitut nere zorion-pake,

 poztasun ta atsegiña...

 Zu gabe, berriz, dena deritzait

 itsas-sumin irakiña.

 Gazte-gazterik maite-ametsez

 dadukat biotz barrena,

 ta gizartean arki nai zaitut

 gizonen laztan gurena.

 Zugan arkitzen bai dut zorion,

 ta atsegin aundiena,

 eta zugandik urrun ba nabil

 gaitz iduritzen zait dena.

 Zure aurkako eriotz-arrak

 nastu du pake-bizitza,

 eta gorroto zital orrekin

 burrukan gogor zabiltza.

 Irabazle nor izango ote dan

 zalantzan daukat biotza...

 Zure amaia ikus baiño len

 betor nigan eriotza!

 Gure bizia izanik orren

 laburra edo txit motxa,

 zu zapaldua ikusitzea

 zait gaitza bezin mingotxa.

 Denak gorroto bazaituztere

 zaitut zorion-ametsa,

 eta zu gabe bizitza au zait

 eriotza ainbat utsa.

 Oi maitasuna! Amets bidetan

 ez nazazu utzi bakar;

 zure gurariz txoro nabil ta

 izan gaitezela alkar.

 Zuri dizudan irrits kutun au

 nigan bego beti azkar,

 maitasunak bat izatea, ta

 onek pakea bai-dakar!