Oroitza

Muniategi'tar Sabin

 Benetako udaldi ederra zan bai,

 eta, egunbera,

 arratsalde argi eta, eguzkitsuz,

 baserri bideai gozoro iarraituz

 ibilliz-ibilliz,

 arto-garitzaz,

 belardi ezez...

 nere soin eta,

 biotz-begiak eder-kulunkatuz,

 ai! ze nereratze pozgarri,

 ipar aize biguna zala

 egun garbiaren

 arnas bizi!

 Oinkada arin eta, itxaropenez,

 —bai bide zabal eta, bai bide txiorrez—

 zelairik zelai,

 ai, ze eguzki

 ta, aize garbi!

 Nerekin nintzan bai, nere

 inguma eta, txoriakin;

 egada goikorretan,

 nerekin nebillen bai,

 izatekotan, izan...

 nere bidezko bide

 eta, ametsik ederrenakin.

 Lilluraz nebillen bai,

 nere bidezko eguntasun garbiz;

 bai enara irriztariz

 eta, bai zerupe argi

 ikara pozgarriz...

 Bideak neraman bai,

 nerez-nerezko eguntza

 eta, aize zoragarriz.

 Eta, soin arin,

 nere lillura,

 nere ametsakin...

 iritzi nintzan iritzi,

 errotatxo baten ondora

 eta, an lotu nintzan bai, geldirik,

 abots ezti, pozgarri bat entzunik...

 ai! antxe lotu nintzan

 bideari iarraitu eziñik!

 Ura andaparan,

 eta, errota zarrak klik eta klak;

 eta, errota zarrak klik eta klak.

 Ura andaparan

 ta, abots zoli eder baten doñura,

 antxe lotu nintzan,

 antxe lotu nintzan bai,

 geldi-geldirik...

 Ai, ene biotz,

 ez iakin zergaitik!!