Han nunbait bidean...

Manex Erdozaincy-Etchart

 Goiz eder batez bidean nindoakan

 —Ardurenik bideetan iragaiten diat

 Ene biziko memento ederrena!—

 Nindoakan, beti bezala: begia xorrotx, beharria erne,

 Gogoa aldiz han nunbait galdua ene ametsetan!

 Bidea zukan garbi, hunkigarri, haritzen itzalpean

 Eta errekan behera, haize hegoa trostan, ene lagun.

 Beharri ziloetan barna sartu zitziakan

 Urrunetikako ttaka-ttaka baten harrabotsa:

 Zalu, ixiltasuna nahiz zilatu!

 Urratsa luzatu nikan haize hegoak bultaturik

 Soa hedatuz, ohartu nindukan

 Bidean behera

 Emazteki bat

 Zoala

 Zurkaitz bat bezain mehe, xuxen!

 «Jes! Hauxe da Anderea!

 Gure harizpe-tartean: zer lorez!»

 So kolpean bildu nikan haren traka:

 Oski takoinak, klaxkan, zalu zerabilzkikan,

 Anka biribilek eman moimendu negurtuan,

 Sorbaldek ritmoa osotzen ziotela!

 Zer grazia oihaneko berdura aldean.

 Burua plomuan (haize hegoak etziokan inarros!)

 Emaztekia bazoakan, arin, bidean,

 Handikarien artean noizbait agertzeko

 Bere ibil moduaren ixtudiatzen: negurtuz, ritmatuz...

 (Hola pentsatzerat itxurak hertsatzen nindikan)

 Arizan balitz bezala.

 Traka ederra zuela, bere gorputz gordinean,

 Behar deat baitezpada salatu!

         ...Bainan abantxu parreratua nintzaiola

         Bihurgune batean gorde zukan

         Lanjer handi bat senditu balu bezala

         Eta ene begien bixtatik betikotz itzali

         Jatzartzean amets ederrenak egiten diren bezala!