Opaldi

Egieder

 Ez nintzelako, ezin

 ames nengikean

 bizitza sorrera.

 Illun egoan dana,

 ta, maitasunak nairik,

 sort nindun argira.

 Arrigarria dala,

 diraust eten bagerik

 barne-muiñetako

 itzal-ots dardariak

 ni, olan, jaiotea

 notin betirako.

 Adimen ta biotza,

 dubarik, artu nitun.

 Esker on-dun ba'naz,

 ene adimen argi,

 ene biotzeko gar,

 ernai zure Jaunaz.

 Berezko argia zan.

 Azken bako sorkalde,

 ta dizdizka ebillan.

 Maitasuna, su bera;

 maite ebana ondorik

 bage, sort ninduan.

 Betikoa zan Jauna.

 Baseari arima

 ezarri eutsan.

 Ta ustelker dan gorputza

 bizi, bizi, ederrik...

 Ume au neu nintzan.

 Irudi bikaiña naz,

 Jaungoiko antz illezkor.

 Oro zor naiatzu.

 Gorputz astuna arima,

 mendu zakioez, oi!,

 Jaunari maitetsu.

 Ait-amak, zuek izan

 ziñen nire bizi-gai.

 Ortxe oretu zan

 nire aragi, azur

 ta odol-gorri bikain,

 arnas artukeran.

 Zenbat maitezko izerdi

 ixuriko ete eban

 aitaren gorputzak.

 Ume negarretara

 zenbat ardura artuko

 amaren biotzak.

 Biotz semekorra ba-

 neuko, zuen samiñak

 oartu nai neukez.

 Zor guztiak, batera,

 negarrez, ordaintzeko

 ta maitatu miñez.

 Poztu nai dot biotza

 zuen betiko zoriz.

 Ainbeste ardura

 eunetan sariturik.

 Zerua dozue esker

 opagarriena.

 Aingeruak gogo uts

 sort zitun Jaungoikoak,

 izaki orotan

 ederren. Maitasuna

 ta argia darioe

 biotz-begietan.

 Lurrean zear dabiltz,

 erri illunak, begira

 zuen mugetarantz.

 Aingeruak dozuez

 zuen lur ta lagunen

 gidari zerurantz.

 Bakea dakartzue

 maitasun egoetan.

 Argi betikoak

 bizitu nai dau lurra.

 Ezilkortu beitez gaur,

 betiko, gizonak.