Udaberritarra

Muniategi'tar Sabin

 Egun-senti garbi, ipar aizez

 sortuz dator eguna, goiz-gora,

 ezetasun-itzartze ederrean;

 eta, dana da, ego ots bizi,

 dana da, lore, odol berritze,

 Iaungoikozko zerutar iturri,

 poz alaia darion eskuarte!

 Argia goituz ta, lañoa igesi...

 A!, bai, amets bero, egun iantzi!

 inguma eta, erle eztilariz

 dana da, iturrika datorren

 ernealdi, ikaratxo guztien

 argiratze... bizi-une pozgarri!

 Intza, —izarrak bezela dizdiz—

 iturriak maramara, arinka;

 zugaitzak... O, dana dator egan,

 alako, bizi-ikutu gartsuz

 bai zeru ta, zelai bazterretan

 maite-laztanka, biotzak loretuz

 elkarreratze, goraldi betean!

 Ta, txorrotxio goigarri alaiez

 egun argia nereka laztanduz,

 txoriñoak naramate egadan,

 txoriñoak naramate bai, pozez

 biziaren goratze ederketan,

 danakin batera maite-bidez

 neure biotzaren Udaberritzez.