Arriak

Giorgos Seferis

euskaratzailea: Gaztelu

                                         Ekar izkidazu eskuoik, ekar izkidazu.

                                         Zure eskuoik.

 Gaberdi miñean

 ba nenkusan mendi-tontor garaia;

 ba nenkusan ñirñir zegon zelaigunea

 illargi ezikuskor baten argipean;

 ba nenkusan, burua itzultzean,

 ingurura pillatu arri beltzak

 eta nere bizitz au, ari bat bezela, teink,

 azken-unearen

 asiera ta amaia:

 nere eskuok.

 Arriketan dabillena ondatu egin oi da.

 Al izan nun bitartean eutsi nitun arriak.

 Al izan nun bitartean maite izan nitun arriak.

 Arriak: nere alabearra.

 Nere lur onek zaurtua natza,

 nere soinpeko tolesetan irazeki,

 nere iainkoek eriotzez gaitzetsirik:

 garaitzen nauten arriak.

 Ba dakit arriak ezer eztakitenik, baña

 eraileagandik illarenganako,

 erailtzetik asperkunderako,

 ordainkotik oben berri baterako bidea,

 ainbeste aldiz ar izan nun onek;

 gauez itzultzean,

 gizakume «garbiak» beren txistu zorrotzez

 belar bakana laztu oi dutenean,

 purpur desegiñ eziñean

 nere beatzok sartu nitun onek

 ba nenkusan suge ta ziraunak korapillatzen,

 itxura dollor baten gañean alkar loturik:

 gure alabearra.

 Arri-mintzoak eta amets-mintzoak,

 munduaren itzalgunean motelduak,

 ibilleratik sortutako,

 iurrak ostikoz aztuazitako

 arnasbearraren oroitzapenak.

 Ondoraño ondatutako gorputz,

 beiñolako gorputz billuzi. Eta

 nai izanarren adigaitz duzun zantzu batetik

 sorginkeriz ta lilluraz tinkotu begi:

 zure anima biurtu naiez miñez dagon

 anima.

 Ixiltasuna bera eztezakezu zure eritzi,

 errotarriak ere ixildu oi baitira.