Bi ta bat iru

(alegiaz)

Gaztelu

 Bizia ta Miña besotik dabiltz,

 bizitza-bidean bidelagun.

 Bi anai bixki dira jaiotzez,

 iñoiz ere bereiz-eziñak.

 Betidanik alkar, adintsu;

 nork daki bibien birunda osorik?

 Ostoa danetik? belar-izpi bat

 urra zaneko? Balinba betiko!

 Mamiz, azalez, kuskutik bere din;

 mai batean, azpil berean

 janari, jan urri ala asean.

 Otorduz, baraurik, egun ala gau,

 zerupe batean solaskide.

 Bientzat ari du goizean ollarrak

 kukurruku, txoriek kanta,

 Jondone lilien usaiz intzetan.

 Euria ari badu, aizea

 badabil, otzaroz, udamiñez,

 batean goza, batean dute miñ.

 Alkarri so egin eta bakoitza

 norbere begi-antzari oartzen,

 urdin denentz ala nabarxko,

 noiz illun, noiz argi ta samurbera.

 Norberak ba daki alkarren bearra,

 bereiz-eziña ta ezin-bestea.

 Noizean Bizia, noizean Miña

 bada nagusi, ez andi-ustez

 ez ilduraz eztira beartzen,

 ba dakite aldarte-girorik.

 Gazterik, ain sarri, ba zuten kezka

 ta eziñ-ikusi poxi bat alkarri.

 Biziak, nunbait, betiko uste oi

 zoramena, ta Miñak bekaitz.

 Laster baitara ziran, ordea,

 ezin zutela alkar arteko

 korapilloa ez eten, ez lasa.

 Geroztik, ezkontide men dituzu

 ala-nola erraztun eriko.

 Ezkontza irmo, autsi eziña,

 ondore bear, eta biitu.

 Ga.u luzeetan, izarretara,

 sendu ziran besarka miñean,

 ezur berri izan zuten;

 erdibi egin ziran, ta bien

 seme bakarra Jakinduri:

 alkargandiko bibien maitea.

 zuaitz bat ba zan, bakar, ez aizu,

 Izan ere, atsegin-baratzan

 gaitz eta onaren etorburu.

 Artatik jan nai, aren zitua

 eder baitzan, tentagarri.

 Erio-susmoa sar bazitzaien,

 Jainko-izate ustea miñago.

 Jan zuten, eta jauts begi-lausoa:

 Jainko truk, gaitz eta onaren jakile.

 Aita-amatu baziran, zer ere oberik?

 Aurdun, guraso, ta bien errotik

 aitonen seme bat ondorengo...

 Ala zan, ala sortu da lurrean

 bi-ta-bat iru Irukoitz bakarra.