Eta, ego aize epel artean
Muniategi'tar Sabin
(Aita Onaindia'ri adizkidetasun
sendagarritzat, biotz-biotzez).
Eta, ego aize epel artean
gau intzaren dizdiratze bustian...
Oi! ze bigun, ze gozoro ta eder
bizia, ze ameskor datorren bai,
lore-biotz kukullutxoetan sormin
eta, eguzkiaren altzoan zantzoka,
arrigarrizko emai pozkorretan
Udaberri-ikutuzko durundiz!
Ortze sakon garbietan, laņo gabe,
gorakunde zerutar, usai emez,
ta, itxaropen arloetan kantari,
izaki txiki nimiņoenak ere
egoak arro, goitu dira lasterrez
argi billa ta, maite muxuketan
bizian sustartuak eder-goraka,
mirarizko erditze lerdenetan
bizimin, intziriz ezean narrez.
Eta, Jaungoikoa dabil ego ikaraz
zelaietan gora, belar ta lorez,
zugatz adarretan barneratua,
eskuz-eskuzko izketa gozoetan
biotz-animak, ederrez sakonduz
Jaungoikoa dabil bideratua,
maitetasuna erein ta zabalduz
biziaren gorasarre ta omenez.
Au bidearen ederbide egakor
bide ibilgarri eta, sakona!
Jaungoikoaren egi ta, biotz-eskuz,
zenbatzu izar ta, zenbatzu argi,
zenbatzu lore-bitxi ikusgarri,
goratze bizian datorz bizira,
ezetasun urduriz goi, egaka
maite Jariozko emaitza betean
pausu bakoitzean biotza alaituz.
Ai! baņo bizian, unerik une,
bizian eta, egunaren bidez...
biotz esku urdurietan dantzari,
odolaren goramin eta, pozez
eztakigu une geroaren berri,
eztakigu egunak zer dakarren
lore-bitxi eta, santzo artean
bere muin, eskutu ixillean
eztakigu zer mirari, zer alatz,
zer oņaze, zer itun gerta leiken
eztakigu, biziak zer bizineurri
ta, noiz arteko baimena dakarren.
Oi! ene Goiko Jaun eta Jauna,
ibil nazu beti Zure Eskutik,
ibil nazu beti Zure Eskutik,
biziaren goraberatan ta, maitez,
bere arantza zorrotz eta, lorez
argi eta garbi... Oi! ene Jauna!
ibil nazu bai, beti-beti Zeurez,
Zeure Biotz magalpean narrez!
