Aizea, ura ta lotsea

Igotz

 Iru adiskide min

 munduan ei ziran,

 aizea, ura ta lotsa;

 izpiño bi lez beti

 alkarraz ebiltzan.

 Arrats batez, alan be,

 —noiz, zelan, nok jakin?

 aizea ta ura biak

 lagun barik zelaian

 ziran alkarrekin.

 Aizeak ots: —«Nun dogu

 adiskide lotsa?»

 —«Ez dakit nun dan».

 —«Guazen bere billa.

 Ete aren otsa...?»

 Aizeak zoli-zoli

 Oiz tontor garaia

 ta trokak dauz araka;

 ura, ibar zokoz zoko

 luzaro da saia.

 Adur gaiztoz egiñik

 len-ekiñaldia,

 aizeak urari ben:

 — «Ezer bai?» —«Ez, ba, maite».

 —«Ikus daigun goia».

 Aizeak ba-eban goi

 naikoa istillurik;

 ura be andik dabil,

 laiño mee ta odei illun,

 ete dan aztarnik.

 Atzenez, nekatuta,

 urak aizeari:

 —Ai!, aurkitu al dozu

 gure laguna?» —«Ez dot

 ezer be nabari».

 —«Garbai bizitan, kutun,

 daukagu biotza...

 Baiña aren atz-izpirik

 ez daurkigun ezkero,

 alperrik gabiltza...»

 Lotsa gal ezkero,

 geigo nok idoro?