Belen'go estalpian

I. Olabeaga

 Belen'go arkaitz-zulo batian

 Ama dago urduri.

 Inguruko sorkari guztiak

 ditu ixil-arazi

 Semetxo kutunaren zai dago;

 noiz garaia etorri.

 «Gauerdi-beltz, ez geio illundu,

 —dio Amak emeki,

 Zure illunpean izango da

 laister, zeruko Argi.

 Berak ekarriko du mundura

 bearrezko dun egi».

 «Negu biotzaren gau otz-otza

 ez zaite minberatu.

 Jainko-eguzki diztiratsua

 emen artuko dezu.

 Biotzen izotz, epelkeriak,

 Berak urtuko ditu».

 «Askatxo maite, lastoz betia,

 bigundu zaite gero.

 Goitik jetxi ta zure gañian

 egingo du Jaunak lo.

 Zure oe gurian izango

 ditu amets txit goxo».

 «Zeruko aingeru talde danok

 ego-lumak eragin.

 Zoazte laxteka mendi zear,

 betoz artzaiak arin.

 Emen arkituko dute apal

 Artzai on-ona etzin».

 «Zeruko izarrik ederrena,

 diz-diz argitsuekin,

 argitu bide luze, illuna,

 Erregeak ekarri.

 Izarren Erregea laztandu

 bitez, oso maiteki».

 «Goizeko eguzki-izpiekin,

 urrin gozoz betetzen

 zeraten, lore apaiñ, ederrak,

 zuek lez nago emen,

 Zeruko-Eguzki ederrena

 leiatsu itxoiten».

 Gauerdiko ixilla ta illuna

 ziaro eten dira.

 Aingeruek, «Gloria» ozenez,

 bete dute ortzia.

 Belen'go estalpia arki da

 argi izpiz betia.

         * * *

 Amak, pozez, alai, maitasunez,

 laztantzen du Semia...