Lapurra ta mutilla

Igotz

 Artzain mutil gaztea,

 garbal ta guria,

 osin-pokale ertzeun

 erdi jesarria,

 negar batean dago

 txit errukarria,

 urriñera edatuz

 malkozko adia.

 Auzo bazter artako

 lapur ezaguna

 bidez-bide andixik

 goizez dabillena,

 ixil urrera yako

 dardarti barrena,

 negarraren zioa

 jakin nai leukena.

 -«Zer dala-ta, —diñotso—,

 ain naro negarra?

 Biotzean norbaitek

 sar al dautzu larra?

 Esaidazu bertatik,

 adiskide zarra,

 leundu nai neuskizu-ta

 miñaren indarra».

 «Jauna —gazteak murrizki—,

 ba-dot zio naiko

 pokale gaiñean gaur

 negar egiteko.

 Garbitzen niardula

 zigarrezko murko,

 uretara jausi yat

 oratu orduko».

 —«Ori besterik ezta,

 onen mukul negar?

 Zio zerbelagaitik

 zakustaz nik nakar.

 Poztu zaite beingoan,

 ene lagun zangar:

 neu noake ondora

 murko billa azkar».

 Esanikan lapurrak

 jantziak erantzi,

 ta lipar batez yatzu

 ondoraiño jatsi.

 Murko billa osiñan

 lerrenak dauz aantzi,

 baiña ez dan artatik

 ezertxo be atzi.

 Nozbaiten uretatik

 urten zan gaixoa,

 goi ta bee osorikan

 lupetzez loitua.

 Ondo nekatu ba'zan

 billatuz murkoa,

 etzan gitxigo zurtu

 ikusiz jazoa.

 Artzain maltzur alenak

 zer zanik ez aiztu,

 lapurrari eutsozan

 jantziak lapurtu.

 Onela gerta oi da

 sarri gure inguru

 lapurrak lapurrari

 narrua narrutu.