Itsasoari adi
Aurraitz
Ire orroi sakonen itzelak, itsaso,
bestaldeko ixillera naiok, oldoz-jarrai,
urdin ameskoi-zear, adimena ernai,
gaiaren lokarriak bazterrean lauso.
Bakartasun garbia bitartean aldi,
urrunen ots samurren oiartzun arrotzak,
oldozkunen zelaian murgillik zentzuak,
sorgortuta nauke eure indar azkeai adi.
Arrats-bęraren zotin gardenean, asau,
euzkiak mun dagitso, astiro, osertzari,
gorri, ubel ta odol itxita, ames-dari.
Ugin-abots garratzak etentzeke dirau.
Alaka ikaragarri, ildriska, aize, euri ta bits
ibitzen dozak errai illunen aserreak.
Bare agoanean ire eresi miņak,
kaden gozoz laztantzen gogoaren irrits.
Egurats sorgiņaren ikutuak berein
joare, ots sarkorrez, ixil ezaungeetan.
Zeutzua zorabio ugiņen lilluran,
bare yaukadaz griņak, ames txauen otsein.
Senetik azke nauko ire ahalak konkor,
ezkutu sakonetan maratuta, erkin;
ire bikaintasuna gizonentzat ezin
Aloroduna, ziņez, ire ugalen Aitor!