Arrikada

Gabriel y Galan

euskaratzailea: L.B.

 Ba zijoan Jesus ona

 soiñeko ubelez jantzirik,

 kopeta odolezturik,

 Jainkozko begirazuna,

 soka lepotik zintzilik...

 Obenak nauke mundua,

 barru guziak diraki

 negar samiñez urtua,

 malkoz begiak bustirik,

 itun biotz samurtua...

 Zein gozo, sotill, paketsu

 doan Nazaret'ko Jesus

 kale bakartiz aurrera,

 bide zakar eta arritsu

 kalbariokoaren antzera...

 Bai legun da eraman-onez

 zijoan eta bai nekez

 gurutza sorbalgaiñean,

 begitartea naigabez,

 maitasuna aurpegian!

 Betillunik ginjoazen

 Jesus onari jarraika,

 juduak madarikatzen,

 Judas da Jainko onaren

 erailleez gaizkiesaka...

 Ibildeuna bazijoan

 urrats-geldi, naigabetsu,

 eguzki motela ortzean,

 jendea, berriz, negartsu!

 Jesus nekelarripean...

 Eta Jesusen ondoren,

 borreru gizatxar ua

 Jauna bizkarrean jotzen...

 aren arpegi gaiztoa!

 Ze biotz ankerra zuen!

 Pizti bat samur zeikean,

 ikusirik gure Jesus

 arkumetxo bezelatsu

 lurrera eror-bearrean

 borrerotzarraren eskuz!

 Basamutill bat, ordea,

 mutillkoskorra artean,

 oso biotz onekoa,

 anima garbi ta ederra

 zeruak bezelakoa...

 Gaxte sinisberokoak

 ixilik begiratuaz,

 berebaitan suma zizun

 etzela ua gertakizun

 orrela lagetzekoa...

 Ta erabakia artzen du,

 besteagandik aldendu,

 artu eskuan arria,

 borreruagana eldu,

 begiradan ausardia...

 Aurrekaldera oldartuz,

 ezpaiñak gogor estutuz,

 lurrean tinkatuz oñak

 eta besoa luzatuz

 arritzarra an zijoak...

 Ta andik pixkabatera

 ikaragarrizko soñuz,

 borreruaren burua

 dator jauzika lurrera

 dana zearo apurtuz...

 Kristau oro izuturik

 gertatua ikusita,

 mutillari erasorik

 galdazen zioten: «I,

 baña, ori zergatikan?»

 Berak, orde, arrokiro

 zerantzuien guzieri

 anima barrutikako

 mintzaira erdiragarriz

 «Errugabe jotzeulako...»

 Jesusen nekaldi astuna

 ausnarturik nerekiko,

 auxe zitzaidan burura:

 ote geran gaur gizonok

 ume aiekin berdintzeko...