Txoriñoaren eresi negarra
Loramendi'ri negar-olerkia (elegia)
Muxika'tar Luix Mari
Biotzak
negar dario...
Au nere
samin jario...!
Euskal elerti bidean barna
sar nintzan egun batez,
ta edari gozoaz an edana,
bai niretzat atsegiñez!
Udaberriak zun
irri urdin, zuri, mea,
orduek berri itxura garbi,
mendiak jantzi gaztea...
Zenbat apainduri
ta eder-igurtzi guri
udaberri gazte-garbiaren
gorputz liraiñean igeri...
Mendiruntz abia nintzan goizez,
nere barneko mendira,
txoriño baten abots leunera
ene biotza etzatera...
Asi zan kantari eresi meetan
musika ezti urtutzen,
guztia leguntasun guriaz
biotz-ondora ixurtzen...
Baiño... txoriñoak bat-batean,
eresi mindu ta bustiz
bildu niñun naigabe beltzean
atsegin eman gaberik...
Galde nion aul ta kuttunki:
«Zer dezu maite, txoriño,
lengo eresi irribera ura
tristuraz bustitzeraiño...?»
«Biotzean min dut, min etsia,
lagun joanaren bearra,
euskal basoan illutsik baidago
ene lagun kuttunena».
Biotzak
negar dario...
Au nere
samin jario...!
Arratsa makartu zan tristuraz
giro aul ta motelez,
goiko karmin ta gorri biziak
itzaldu laiño grixez...
Belaxkatu udaberriaren
irri birjiñ ta garbia,
mindu eresi tristuratiaz
baso alai ta biurria...
Biotzak
negar dario...
Au nere
samin jario...!
Gabak, miaztuz naigabea,
bildu zun biotza berean.
Eresiaren negar geldia
ausi zan berriz barnean...!
Loramendi! Loramendi! Gure
euskal txindor olerkari,
noruntz abia zera gazterik,
noruntz arin, egalari...?
Bai dala ori, ta itunbera
udaberrian udazken...!
Bai motel, biotz-mingarri zure
eresi ximel ta azken!
Biotzak
negar dario...
Au nere
udazken jario...!
Euskal basoan, illutsik, etzana
an dirau urretxindorrak,
andik dijoazkio oraindik
eresi mee, goitarrenak...
Ar. nere lagun maite,
betiko txindor gazte,
ega onen berritze
nere arnas ta barne...!!
