Jesus gose

N. Ormaetxea, Orixe

                                                 Gosetu egin zan (Lk., IV, 2).

                                             Aingeruak serbitzari (Mk., 1, 13).

 Arkaitz gorrian

 eserita dago.

 Pizti ankerrak,

 gauez nai aiña

 sarraski ian eta

 zokoetan daude.

     Ontan, basauntxume

 bildurti bat dator

 —lenbizi dardaraz—

 launaren ondora.

 Begietara

 begiratzen dio

 launak, eta Aren

 begi otzan aiek

 lasapide oso

 ematen diote.

     Urbilduz, urbilduz,

 iritxi zaio

 oiñetaraiño.

 Usai egin dio

 soiñekoari.

 Mingain luzea

 agertuz ta gordez,

 sudur-mizpilletan

 bein ta berriz sartuz,

 begietara

 so egiten dio.

 Begi, ta begi

 errugabeak

 auntxumearenak!

 launak ordun ari

 eskuiñez illea

 leguntzen dio.

     Andik berela

 basauntxumea

 itzali zaigu

 begien aurretik.

 Nun izkutatu da?

 Aingeruek, nunbait,

 eramana dute

 beren launari

 iana antolatzeko.

     Uste dezagun

 Aingeru oriek

 beti zeduzkala

 bere serbitzura;

 baiña zergatik ez,

 —oraingoan, beintzat—,

 maia serbitzeko?

     Luzaro gabe,

 an agertzen da

 txalian okela,

 ageri ez diran

 eskuz ekarria.

 Zer mami uxterra!

 Zer usai goxoa!

 Zillegi bekit

 nik itxas-begian

 bein ian nunaren

 oroitzapena.

     Eskerrak emanez,

 Iaunak begiak

 iasotzen ditu

 Aitarengana.

     Berrogoi egun

 gose zegon arren,

 otzan eta pakez,

 arrapazka gabe

 iaten du bitiña.

     Berriro begiak

 Aitagana iaso,

 zuti iekitzen da.

     Aitaren gogara

 —au baitu ianari—

 besterik ez du

 gose ez egarri,

 Aingeru erdian,

 mendiak utzita,

 piztieri agur,

 giza-billa doa

 Bi begiak lauso

 ta katsu daduzkan

 pekatari billa.