Jatorri baten zorimenan aldiak

T. Etxebarria

 Gauza ederren artian,

 bai gauza ederra benetan,

 larrosak San Juan goizian,

 esnaturik intzetan.

 Kolore eta usain ederrez,

 euren orri leguntsuak

 dirudixe, pintxura ordez,

 Jaunak eiñdako bertsuak.

 Gizon'k iñoiz neurtutako

 onenak baiña askoz obiak;

 naiz Jainkuan eten-bako

 Poeman, aletako aliak.

 Jasotzen udabarrixa

 ta loi-bako edertasuna;

 barru ta agiri garbixa,

 jaiotzatiko ontasuna.

 Zintzotasunan iduri,

 neskatillen apain eder;

 eta gorri edo zuri,

 dotoriago eztala ezer.

 Baiña alperrik larrosak

 jatorri bat, ez dadena,

 negarretan edo pozak,

 ideko, ai, zorimena

 Batzuk ba, bedinkatuak,

 apain, urrezko ontzixetan,

 ondo arturik Jaungoikuak

 opa letz bere altaretan.

 Esku maite garbi batek

 eztiki deixazenian.

 Zorionekuak larrosa arek

 larrosa guztien artian!

 Beste batzuk, zeruak

 utzirik larretan bertako,

 ditu, bein eiñda eztaguak,

 gordetzen azitarako.

 Gizaldiak juan da etorri,

 beti iraun deixan kastiak;

 ta bein zartu garanori

 jarrai deiguen gaztiak.

 Baiña, beste batzuna,

 lora ederrak izatiakin,

 salgai, zorimen illuna,

 erosi alda urriakin.

 T'ain politak izanarren,

 egunian-egunian,

 edozein satar zazkarren

 bendeko, ostikopian.

 Caracas'dik