Jorge Manrique'ren itzneurtuak

bere aitaren eriotzean

Jorge Manrique

euskaratzailea: L.B.

 Iratzar bedi anima,

 bizkor burua ta erne

 ikusirik

 bizitza ba-dijoala

 ta eriotz nola datorren

 ain ixilik...

 Atsegiña doa ariñ;

 oroitze bakarrak gero

 nekea...

 beti oi zaigu iduri

 igaroaldi oro

 obea...

 Oraiña ba dakusgunez

 unetxo batez joana

 ta suntsia,

 begirakune zugurrez

 demagun etortzekoa

 igazia.

 Ezpedi iruzur iñor

 iraun dezakelakoan

 gerokoak

 oraingo au baiño geigo;

 guzia bai da abian

 berealak.

 Bizia, urlaster antzo,

 itxasora-bide doa,

 au da: iltzera...

 gure aundikeri zoro

 danak arinki dijoaz

 ezerezera...

 Ara orduko, ibai andi,

 edo erdipuerdikoak,

 txikitxuak,

 nasten dira alkarrekin

 beartsu izandakoak,

 aberatsak.

 Mundu au bide bat degu

 besterako, ua danez

 gure etxea;

 emen zuzenki jokatu

 irabaz dezakegunez

 aratzea...

 Jaiotzeaz asten gera

 bidez-bide, ta iltzean

 iristea

 eriotzakin batera;

 orregatik dasaiogu

 atsedena...