Stonehenge'ko zabalian

T. Etxebarria

 Lau milla urtera, ara nun

 ibiltari alde onetan,

 natorkizun, ni euskaldun,

 itz batzuen asmuetan;

 bear bada ba, gu ezagun

 aintziñako denboretan.

     Mundu oindiok gaztian,

 gizona etorri barri

 goizeko egunsentian,

 zenduezen ordun jarri,

 bata bestian ondorian,

 jiran, zutik, ainbeste arri.

     Bardin gure Euskal-errian.

 gure arbaso urriñekuak,

 jarrai ibilli-ta gero ixan

 bidiak beste munduak

 zituen mendien erdian

 eiñda euren otoitz-lekuak.

     Zeuek nausi arri onetan,

 iñun ez lako arri aundi

 senduegaz, sendo benetan;

 ta or nun testigu arrigarri,

 sekulako gizaldietan,

 geroko etorki danari.

     Ziur eskerrak emon guran

 Euzki eta onen bendeko

 Jainkueri, ba ala be Udan

 zer zorion zorioneko

 lar ontara eldutakuan

 etsi ein bertan izateko!

     Atzian betiko utzirik

 arek aurreko ibilliak,

 munduan ziar igarorik

 eta basuak eta ibaiak,

 lepo gañian arturik

 euski galdak eta euriak.

     Baiña, lau-una zabal ontako

 probarri garau ta mordu au,

 geixak ez dirala bertako,

 nundik eta zelau karriau?

 Eta bein emen aukerako.

 zutindutzia? nola asmau?

     Eta erremintxadi nausirik

 ez zenduela oindiokan,

 zelan aren laguntze barik

 jarri emen diranak lotan,

 arri aundi zutiñen gaiñetik

 lau bat milla urte enetan?

     Gure antxiñako euskal aitxitxen

 ipuiña bean illuna

 argiñ onena he; murgiltzen

 ba denboren sakonuna

 aundietara, gutxitzen

 da juaten argitasuna.

     Baiña, onen arri aundiak letz

 ikaratzen mundu guztia,

 guri gelditu jaku, ordez,

 itz esan-gura aundiz betia,

 zorioneko zorionez,

 asko maite dogun Euskeria!

                                               Sonehenge, Wiltshire'n, 22-6-59