Perretxikoa eta barea

Arrugain

 Arezti zabal eder batean

 Perretxikoa erne zan.

 Gabaz garoak, egunez euzkik

 Jaboten eben guri-mardulik

 Bedar-oroldi artean,

 Ardura biziz zuzea.

 Egun sentian, bare zikin bat

 Urbildu yakon izilka;

 Bere ondoren, adur lorratzaz,

 Zabaltzen eban bidetik atsa

 Zikinduz guztiz basoa

 Erion lerde likitsaz.

 Perretxikoak oartu eban

 Aldamenean gelditzen,

 —Nogana zatoz? ots egon eutson.

 Nogana zatoz, pristi likitsa,

 Itxura zantar orretan,

 Mendi-zelaiok atsitzen?

 Zoaz neugandik, zoaz, likiña,

 Asun arlora bizitzen;

 Sastegi dozu toki berengi,

 Antxen dituzu lagun ugari

 Zeu lango saskelizikiñak,

 Lizun artean murgiltzen.

 Barea narraz, bedar artetik

 Zuza gaiñean jarri zan;

 Aren gorputza likistu naiez

 An ekin eutsan, sutsu joranez

 Lerde likitsok jaurtirik;

 Baiña zuzeak emon edena,

 Ta narraztia, blaust! erori zan

 Zuza gaiñetik lurrera.

 Ondorena

 Gizon artean badira, gazte,

 Barakarroak ugari;

 Izil-mizilka etorko yatzuz,

 Sarri laztanka, maiteki antzu,

 Guzur politen sortzaille,

 Gogo-biotzen galgarri.

 Artu eredu perretxikoa,

 Jaurti zugandik legena,

 Ez emon toki biotz barruan,

 Suspertu, arren, zure zentzuna,

 Askatu, maite, gogoa

 Ondamendian jausi baiño len

 Atara laster edena.