Ezki illa

F. Garcia Lorca

 Oi ezki zar!

 ur loaren

 ispilluan

 zara jausi,

 bekokia bean,

 sartaldera begi.

 Enborra aus eutzuna

 etzan ipar miña,

 ezta egurgiña

 aizkora zorrotzez;

 ak ba-ekin barriz

 erneko ziñana.

         Zure ata sendoak

 dei eutson Balbe'ri.

 kabige, ta antzia

 zelai-ezki gaztek,

 ikusiz zerori.

 Oldozkun-egarri

 zintzalako noski,

 eta zure buru

 eskerga ta zarrak

 anai —urrin— kantak

 bai zitun entzuten,

 txit bakartsu.

         Soiñean zeukan zuk,

 joranez gorderik,

 zeure griña-miñen

 txindarra oraindik;

 eta biotzean,

 Pegaso'ren azi

 gerorik bagea,

 itxaspera doan

 euzkiaganako

 naimin xaloaren

 azi izugarria.

         Inguruentzat bai

 samiña sakonik,

 ostoren zangarra

 orriuts, billoisik!

         Gaurgero etzara

 Illargi'ren kuma,

 ezta aizeñoaren

 par-lore sorgiña,

 ez izar zaldunan

 makil zut urdiña.

 Ez yatzu itzuliko

 bizi-udalena,

 ez zuk ikusiko

 azaro gardena.

 Igel-abi izango

 ta txiñurriena.

 Ule soil berdetzat

 asunak zaukakez,

 ta uaitzak gau batez

 irri dariola,

 samiñetan dautzu

 eroango oskola.

         Oi ezki zar!

 ur loaren

 ispilluan

 zara jausi.

 Nik ikus zindudan

 illun-abarrean,

 eta gaur bertan dot

 konta zure illeta,

 neurea be baita.