Larrosak, noizean behin
Jon Iriberri
Azken benetako amodio poema
Gizonak
mahai gainean uzten du edalontzia;
biluzik,
patrikaren hondoan arakatzen du,
harrotuz
amodio zaharren hautsak, aspaldian hotzak.
Bistatik
arrapala batean pasa zaizkio:
begiak,
ipuin eske zebiltzan ezpain umelak,
lepoak
beso lagun batzuren behar gorrian,
bidaiak,
behebarruak, parkeak, gutun bigunak.
Gizonak
aspaldi ez du galderik ispiluarentzat;
erlojuari samur so egin ondoren,
azken poema hauxe izkiriatzen du.
Lehen adbokazioa
Zain itzan heure larrosak:
urezta itzan ur gardenez
ilunabarrero
eta behatz punttekin
xamur zipristinddu
hosto, lore, arantza eta ernamuinak.
Gorde itzan heure larrosak
eguzkiaren astunak
ez ditzan ximel galdu
hatzapar hori goriez;
estal itzan heure larrosak
satiroen mihi, begi zorrotzetatik
beira zabal, ilun, lotsakor batez.
Zain, gorde, estal itzan
heure larrosak;
eta ez hadi larregi kezka
neguaren ezinbesteko etorreraz;
ez hadi larri
hosto, lore, arantza eta ermuin
hutsaren hurrengo izango badira
denbora ankerraren
oinots azkar isilen
iragan ostean.
Bakarkako lana
Bakarkako lana da bizitza.
Bakarrik noizean behin
larrosaren bat opa digu patuak
begira
mira
desira
dasta dezagun,
eta —une batez aserik—
bidera lasai itzul gaitezen.
Bizitza bakarkako lana da;
baina, inoiz edo behin,
binaka jartzen gara
argazkiarendako.
Esperentzat
Ez dut besterik oroitu behar:
gaua
muga ezagun bariko laberintoa zen,
noraezean norbera ate bila galdurik,
itsastxoria armairu ispiluan bezala,
Grezia zaharrean sonbreiru baten tez.
Gero
oroitu behar ez dudana:
begiak ixtean argia egiten zela;
arrotz usain harek nerea zemala;
piano beltz hura
haginka zebilela argia puskatzen;
munduaren gunea
ezagutzeaz harro dauden behatz hauek
jolasean galdurik zure adats beltzez.
Gainontzerakoaz,
ez dut ezer oroitzen, ez naiz gogoratzen.
