Poema bat eta hiru bertso, negu mineko

Patxi Perurena

Mahasti zaharrok idortzean

                                                         Txoko zenari

 Bohemiako karrikak baino laketago hituen

 Sagastitik Larreara bitarteko ostatu ilunok.

 Gaulehenean, hilargi emaztea lagun

 hontzekin batera ateratzen hintzen

 hire gordeleku ezkututik gaua maitatzera.

 Lami eta sorgin amoltsuen solasean

 paradisu urrunak erakusten zizkian gauak

 bere hatzapar ilunaz ekialderuntz seinalatuaz.

 Gauak eskaini zian mahatsaren nektar gozoa

 gauak, Jainko lotsati ororen odol noblea

 gauak, cognaca gorrantza ezinago hobeak.

 Gaua izan duk hire gidari zintzoa

 bere begi bakar haundiz, hire ametsen urgazlea.

 Baina ezustean, egunargia etorri huen

 hire amets birjinak kolpatzera.

 Hertsiak hituen ordurako ardandegiak oro,

 eta arnorik ez den lekuan Venus hotz izakio.

 Baina hil, ez duk deus hiltzen, ametsetan hago.

 Baldin bizitza amets luze bat bada, iratzarri zertako?

 Eska ezak zeruan arno, hor badukek haboro,

 hordi hadi betirako, eta egin ezak lolo.

 Mundu krudel honetako ostatuak hertsi orduko

 horma joanak dituk Jaunik ohoragarrienak

 Joyce, Meagher eta auskalo zenbat Enperadore.

 Hik ez duka bada, haiek bezainbat ohore?

 Ihes egin zian Jon adiskideak ere

 Pigalleko mahastiak ahortu zirenean.

 Li Po-k ere horditurik partitu omen zian.

 Mendi otzanok beren gabardina zuria erantzi dutenean

 ibar ilunotan barrena errekak behiti zihoazek

 hik hain maite hituen itsas kaio zuristak:

 etsipenaren hegitik adieraziz hemen dela ekia

 bere ezpata leinuru zorrotzez urre gorriz jantzia.

 Ikaraz utzi dut gure soina, herio amets goibelez,

 mahasti zaharrok idortzera ote doazen bildurrez.

 Ez hadi esna faborez, bela hor gaituk eta nektar gozoaren galdez.

 Eska ezak zeruan arno, hor badukek haboro

 hordi hadi betirako, eta egin ezak lolo.