Arantzaz besarkaturik
Juan Kruz Igerabide
Arantzaz besarkaturik natza, baina
maite dut txori hegalarien
diamantezko xixtu diztirantea,
haizea milaka izarņo jostaritan
pitzatzen duen gezi milakoiztua.
Arantzaz besarkaturik banatza ere
laket zait aspaldiko ixtorioen
goroldio azpiko amodio herabea,
begiradatan asea,
lihozko oihaletan ezkutatua.
Arantzaz besarkaturik niagon eta
maite dinat erloju zaharraren
taupada herdoildua hire saihetsean.
Haritz zaharkituaren arraildura zimurretatik
aldegiten duen gizalditako usain aitonduez
igurtzi nahi hinduket, emaro.
Besarkaturik natza arantzatan.
Fago iharra inarrosten duen
musika hutsalak, garo eta ihintzetan
linburtu nahi lituzke ahaire ximelak.
Eta hire besapean otarra nahi dinat
lizar hostoz mukuru;
eta hire oinzolatan, goroldioa;
eta hire begietan, Donibane sua;
eta hire adatsetan, itsasoaren zurrumurrua;
eta hire ezpainetan, ilargiaren fereka;
eta hire ahotsean, kopla ixil hau:
Sahatsak triste itzala,
masustak dirdir azala.
Hire altzora izar errekak
haizeak ekar ditzala.
