Praha, munduko ardatzik herdoiltsuena

Jose Maria Iturralde

 Praha, munduko ardatz herdoiltsuena

 Lurraren erraietan iltzaturik

 non zinzilik munduren zazpi giltzak

 Infinituko ateak giltzatuz.

 Praha, zeru eta lurra

 batzen diren krater morturiar horretan

 amaitzen zaizkizu zure lau bideak

 Han bazaude,

 mila urteko sufrimendu ordaintzean,

 Betikotasuna,

 zaizu agertuko, orduan

 zure bakartasunaren basamortu hesigabeetan

 Praha, berun gris errautsez urtzen,

 kokatzen den esnezko horizonte goibela

 ezagutuko duzu,

 Praha, zure kolore gorriskaren tristura laket zait

 zoramenez,

 etsipenaren tristezia

 gustatzen zait ez zarelako inoiz akabatzen.

 Zure hasiera Babilonia zen, eta Ifernuak

 inguratzen zaitu ingurapen zorrotz batez

 odoleko hibai gainetan

 zure kale hutsek

 zilarrezko aizto hotzen

 itxura hartu baino lehendik.

 Bai, estaltzen zaituen sabaia

 beirazko ispilua, nondik zintzilikatuak

 piltzar eta mundrunezko bolak aingeru hilak;

 horregatik da beltza eta isila

 hargatik Prahako gauak ezin ditu ixilerazi

 Herioren sirenotsak

 orroka, haur esperantzagabeen eztarrietatik

 ankerki uluka.

 Horregatik ume bakar bat jaioko da ehun urtetan

 Haur agure makurtua, momia zahartua, herrestan zabiltza

 ttu ustel eta berdeska eginez ahotik.

 Eguzkia irtengo balitz inoiz Praha gainetik

 berehalaxe geldituko litzateke duda-mudatan

 noraezean

 beltziska

 hortzadun

 zepo eskerga

 bihotz bigunei, itsuka

 kosk egiteko

 prest ikustean.

 Praha ez da inoiz eguzkitsu izan, Ikustezinak dio.

 Ez nuen sekula ikusi,

 bai itsua naiz, baina

 ez dut inoiz

 kalerik etxerik

 adreilurik

 lurreratu, Prahako ziutatean,

 eta besamotza naiz.

 Eme eta zuri da elurra, baina

 eden pozoitsena urtzen denean

 Prahan, esnezko likido

 geza eta lodi

 ziutatearen poro guztiei dariena.

 Izkinetako zuztrapiloak miatzen

 dituzten txakurrek, ez

 dute edan nahi,

 pertsonek bai, goizetan

 kale ixiletatik

 erdi hil, erdi lo

 dabiltzen tipo triste eta mutu horiek,

 bai,

 horregatik beren aurpegíak

 dira

 esfera zurbil eta hutsak

 jira-biraka

 ardatz motzetan

 mantso eta geldiro

 egunero

 zazpi aldiz.

 Hala adierazten du kanpai izugarriak dorrerik gorenean.

 Isiltasun handia.

 Altzairuzko labirinto itxia lurpeko iheslekupean.

 Hilgarriak orduak,

 eta urkatuaren larru zatiak

 bezala atezatzen

 mugagabeki.

 Herio iluna, hiltzear betidanik Prahan.

 Praha, hitz madarikatua

 Krokodilo zilarreztatuaren

 piramide zaurtzailearen zamaz

 Gizonen bihotzetik

 zintzilika.

 Izotza erretzen denean

 judu baten arima

 kiskaltzen den moduan

 tximeleta papera bailitz

 jelazko orratz batek zulaturik

 orduan nire bihotza epeltzen

 eta berotzen hastean, bonbila

 internitente, eta konte Dracularen

 esperantza berogorria bezala,

 Praha, munduko ardatz herdoiltsuena

 bueltaka, geldiro, geldiro

 higitzean, erro guztiak orro

 horra hor Europa

 dama zahar eta neketsu,

 saminki kexatzen

 Mesopotamiako hirugarren lehoieme zauritua,

 hamaika gizarte etsairen gudua,

 zazpi aintzira ilunbetsukoren doinua, betiko soinua

 Ekialdeko argiren mezua, eta Erromako sua.

 Praha, hertsiezineko hilhobi zuria.

 Denbora eternala omen dela, batzuek diote

 eta aspalditik zutik zautza, hor isilik

 baina Einstein ez zen egon lau egun gaizik, Prahan

 eta ni zu begira

 ez naiz luzaro biziko.

 Txingurriak kaxa barruan ez du memoria handirik,

 ez eta nik, ene kartzelaren hondoan, esperantzarik

 poxpolu ustelen argia ez da hain itsugarri benetan;

 laster ahantziko zaituzte, Praha,

 Ahaztezina.

 Praha, hiri madarikatua

 krokodilo zilarreztatuaren

 piramide zaurtzailearen zamaz

 Gizonen bihotzetik

 zintzilika.