{TITULUA}

Udazken-arnasak

Muxika'tar Luis M. (Sakramentinua)

 Billutsik zegon bai pagadia

 makur ta uda-min;

 zugatz adarrak goiruntz ixilki

 otoika zirudin

 Jainkoari zegola ager naiaz

 bizi aren samin!...

 Kir-kir orbel tartean kirkilla

 biotz-min kantari,

 argiro zesaidan bai agurtutzen

 bai udazkenari

 azken eresi xamur aiegaz

 zala beraz ari.

 Ekaitz zoroak jira nasian

 zugatzetan txistu

 negarti-ittun ta ots latz zegin

 orru eta marru

 zurrunbilloak irentsi naiaz

 zeru eta mundu.

 Ekaitz mende or-ona orbelak

 zoroki zebiltzen,

 itxumustun norage gizonak

 burruka alkarren

 leian ibilli oi diran

 era ta moduen.

 Ittun eresiño bat berriro

 da noski entzuten,

 txoriñoa goiko adarraren

 puntatxoaren punten,

 txio ta txio zorrotzez, nere

 biotza zauritzen!...

 Xamurki baña dio biotzak

 ixillik galdetzen

 — «Aizak txoriño pii aiñ tristez,

 nola nauk mintzen...?

 — «A! Kabirik ez baidut», illun dit

 berak erantzuten.

 Mendien zear erio-kutsu

 nunnai nabari;

 maldaetako sagastietan

 azken-igali

 ardan billuts artean bakanka

 daude igeri.

 Tristuraren iario basoak.

 Oro dar-dar illoits,

 paga usoak bira-bira iges

 egoaldera goiz,

 ta gero din-dandun... danga-ots

 ittun, noizean-noiz.