Gurera-bideari, illots

Gaztañaga'r Jexux

— I —

 Gurera-bidea.

                       Ernio gizaundiren izerdiren —ta malko!—

                       uraren jostalagun —kiriketan!— yayo

                       aiz, asabaen gurera-bide antziñako!!!

                       Oiñazkari ni maiztxo ire bizkarrean:

                       sasi ta lokatz — iges erreka-ertzean;

                       arri muturrez-mutur, aldiz txakur antzo;

                       maiz lokatz beltz lodian oiñekoen zantzo.

                       Arkaitzean laisterki; loiko neke ordaiñ.

                       Illunpean estu: irudiz, deika mingaiñ...

                       aldiz, atzetik oiñots. Plust! —arri ustez, loi!—

                       oiña lokatz, zankoak ziprixtiñez zirt oi.

— II —

 Asaben oiñatzdun.

                       Larru-abarka ariñak soillik, oiñetan...

                       Lenagotik baitukan or nere aurreko

                       Etengeko bizkarka izan zaizkik, bide,

                       urratu auten nere aurreko txit maite.

                       Aizenetik, nitarren baituk oroi, oiñatz...

                       Oroigarrion berri emaidak, ba; zeatz

                       Eskol-aur jostarien itzal potor, bizkor...

                       Ezkon-gaien irri ta izal... oro bikor...

                       Ezkon-berrien estuasun naiz itxaro

                       Aur-negar... poz... «gero zer?,...» kezka... Batairo!

                       Urren, itzal oker, beltz, biziro dardarti...

                       Len saieska; gaur aurrez, bestek eramaki.

                       Ene aitaganaño —illotzik, au azken!—

                       izanen berri oro igan dituk nasten...

                       Ez akizkidak, arren, bide zar, eraman,

                       gorde, galdu. aztu auts... eurekin batean!

— III —

 Nun aiz?

                       Nun aiz, gurera-bide zar? nun ire bizkar?

                       Nun koskak, ni, jostari, nabillen gañez-gaiñ?

                       Ezin nik igan oiñatz... Nun duk bizkar biguiñ

                       Estal aute.. Gordaillu zaik arri gogorra!...

                       Neretarren kutsurik asko ba ukan igan:

                       Itz... oiñatz.. itzal... oro eurekin eraman!...

                       Aitonen asabengan ni ere or ibill...

                       Bestela ni ezin «ni»... ezta irekin bill!!!

                       Ene negar-deitara, azkenik, entzungor,

                       asaben bide zarra gurera-bidea...

                       lur, arri, «galipotaz» ago gaur gordea.

                       Oiñatz, itzal geiago!... TORIK ILLOTS SARKOR!