Jaupalgo-lili

Ilaunbe

 Ekaldetik udalen,

 jantziak argi-izpiz blei-blei;

 lorak lirain baratzen;

 muño, zelaiak, lili eztei.

 Lili-ikusmin naiez il

 baratz aldera naiz irten;

 nonai eder dut bipil;

 usai biguna bilalden.

 Lenen, bidertz-edergalu

 larros mardulak, ugari;

 arpegi gorri sugartsu,

 ene begi-betegarri.

 Urrera naiz maltzurka

 ta... txart... ebaki txurtena;

 t'otartxoan artuta

 ba'noa baratz aurrera.

 Aurki, aruntxeago

 bidetik zerbait urrun,

 usai gozoen ao,

 garbitasunaren lurrun,

 Zitori-landa zuri,

 aidean elurrantz tente...

 Ausi det aiduruki

 t'otartxo zitoriz bete.

 Oino, begi-ikusgarri,

 baratza apain beste lorez...

 baña, au bai negargarri...,

 otartxoan lekurik ez

 — Zergatik dagik negar,

 ene biotz saminbera?

 — Beste lore dut bear zitori:

 zitori maspil batera.

 — Zure lili, biotza

 ezta arkitzen baratz ontan;

 (maiz izan oi da izotza)

 baizik gogo-alorretan.

 Atoz ara nerekin...

 Ikus sail oro beteak

 ia geiago ezin...

 Zabaltzer daude besteak.

 Goititar dabil ori,

 Jesu'k berak ekarria;

 benetan lili jori...

 bere izena: «Jauparia».

 Larros mardulen eran

 maitasuna du gorritzat;

 ta bere gogo-bera,

 zitori-antzo, zuritzat.

 Azi oso ugaria,

 berez lili ernebera;

 jarraiki azten dira:

 egunero amarreunka.

 Begira iru begimin,

 usaitsu, oraintxe erneak:

 Ildebontsa, Augustin, Lin,

 iru jaupari gazteak.

 Lili mardul, bikañak...

 Nekalditarrenak dira...

 gurutz-itzalpen aziak;

 kioa dute zabal berria.

 Bai irukoitz zoragarri...!

 non ote olako bipil?

 — Ez lurren edergarri...

 Gotzonei zaie txorabil...

                                                             Deusto'n 26-III-47