Jaiotetxea
Onaindia
Aspaldian ez-ta, ene kabi zar!
Emen natorkizu, biotza dardar.
Opari dakartzut oba eziņa,
Zure ibarretan gaur goizez egiņa.
Atz artean xamur lauskitu eizu,
Zure mastiko mats-mordo bai-dozu:
Eztia darion maite-bertsoa,
Goizeko izar malkoz oretukoa.
Baņa itxoin, bertsoa diņot? Egia?
Ez, geiago: ene izan guztia;
Oroi ta ederra, alkar josirik,
Neure lei-orioz dana igurtzirik.
Oi baserri, baserri,
Nik gogoan zu sarri!
Oraindiņo gaur be zure ikurdiak
—Arri ezain-ezin ta aintza-loreak—
Zut dagoz ormetan: goiz arrigarri
Ta egun oztiņen gomutagarri.
Sartzean, atezar untzez beteak,
Antxiņako zarren odol-eusleak:
Kedar jantzi laratz aiztu eziņa,
Zur, abe, soillaru...; dana miņ miņa.
Aur-egunen ezti, oso-osorik,
Zugan irarrita daurkit oraindik.
Oi, begiok: ase joan-ederrez!
Oi, biotz: zorabi ardotxo zarrez!
Oi laraztxo, laraztxo,
Beingoan ez antziko!
Eder, aragikoi, jaiez jantzia,
Nok zugan ez ezaun kuma guria?
Zu, oi! goresteko nik itzik naiko?
Ederren bai-zara, kabi urdintxo.
Zugatzak mendia baizen maitia
Zaitut nik, bai-zintzaz ezkon zuria.
Barne-pozez daurtort: Zugan berotsu,
Arrats sorgin batez, jaioa nozu.
Gaurtik il artiņo, zure altzoan
Bizi nai nik, bake amai gabean:
Goiz-txinpartez gori magal beroan,
Izar urdiņezko ames artean.
Oi basetxe, basetxe,
Beingoan ez antziko!
