Bide ertzeko belarra

Nemesio Etxaniz

                                 (Dedu aipua)

 Bidean ninjoala ikusi aut.

 Ez iñudan gogoan:

 aldapan gora nentorrela,

 albora begira nian.

 An engoan,

 bide-ertzeko belar bakan,

 madarikapen baten mendean,

 lur zapaldu-elkorrean,

 autsez zikindua.

 Nork dik ire oroitzik?

 Bidean dijoazenak

 ez ditek ire errukirik:

 ezpaiditek aintzakotzat

 ire bizi erkin ori.

 Amaika aldiz nerau ere,

 igaro izan nauk albotik:

 baña gaur arte, ez nauk oartu

 ire etxe-aurretik

 nenbillenik.

 Larre onetako ardiak,

 ez au bazkatu nai.

 Ba-dik oberik mendian,

 ziripurdika ardi ta artzai,

 dijoazenean alai!

 Ijito-asto ezur-utsen bat,

 ba-ditekek ire gose:

 baña ura ere, ire bizia

 urratzeke, ezin dek ase.

 Lore-biltzallearen esku-ordez,

 erruki-gabeko gurpil batek

 zapalduko au destañez...

 Etxerakoan, biotz-ondoa,

 astun nian ire miñez.

 Nere erri gaxoa!

 Belar bakan-zikiñak,

 ba-dik ire antza.

 Zapaldu induten su ta gar,

 zikin aute gezur d'abar.

 Arrazkero guk zenbat dantza!

 Noan etxera! Illunak

 mendi guzia, arantza!