Ur-ondoan
Aurraitz
Latsaren eres mintzobakarrak leiar-bideak beera
Erun zizkidan gogayak ixillaren urrunetara,
Atsedenaran billa bakarzale-tamal ur-ondora
Eldu nintzan illuntzaurre otzean biotza minbera.
Negu biotzeko aizetxu gordiņak goiei kendu-ta
Edurren laztan otza zekarran arru-zear meetu-ta;
Ixil eta zorrotz zeragoion kadenean nasi-ta
Errekarteak izozten, eguterari oratu-ta.
Errekondoko gentza ixillari neure nekeak samur
Azkatu nizkion, biotza zabaldurik buru-makur:
Negu lora urdin betek neure tamalkide egiņik-ziur.
Negarrari eman zion, sarats-pean, eriotz-bildur.
Kaden, billoizik goi berunei begira zeuden udamin;
Makal luzeak, ixillaren goaitari antzo zutin.
Arrats sarreran itzali ziran, otzari geiau ezin,
Eguzki' izpi larriak; eta oro geratu zan ozmin.
Karraskadaka igaro ziran erroiak, lo-leku billa.
Bare zegon alboan, min ez atsegin, oian ospela:
Urrun baten oiartzun leunak laztandu zidan goibela
Tobera gozo baten durundia adi nun bereala.
Uraren lasterrak, biri-birika, zeramazkin urrun
Illuntzearen samin guziak muna otzai mun ta mun
Nungo aberrian uzten ote ditu? Norentzat lagun?
Erosta ixil-ixilla aizean geratu zan bigun-bigun.
