Neure ama jazten
Orbelaun
Neure arrebatxua jazten zendun lez
Neu be jantzi ninduzun, ama, bein batez,
zapi zuri garbiak bedar usaiņez,
Jantzi txukun beroak pitxi politez
Nire amak jazten.
Orain nik, ama ori, zeu jantzi naiez
Soņeko bat eunduko olerki emez.
Neuk be zeu bildu gura oial bigunez
Ume nintzala biltzen ninduzun maitez,
Jantziz abesten.
Ez egidazu esan atso zarenik,
Apaņez soņekotu ez zindezkenik.
Gaur be niretzat, ama, zeu ederrenik.
Orain arpegi ori mazkal, zimelik,
Ondo baiatortsu!...
Ez esan ba taiua galdu dozunik
Galatena obetzat ezpai-daukot nik...
Laztan ori bizitun zaitudalarik
Ez dot beste iņor be maiteagorik
Zeu-zeuri nagotsu.
Eutsi mosu bat, kutun, ta itxi jazten;
Jantziez ekingo nik kantu abesten.
Bekoki ori zimur ageriarren
Gaztea zara, andre, amak oi daben
Gaztetasun bidez,
Zurelakoak iņoiz ez dira sartzen
Semietan baitira betikotutzen.
Eta begira, ama, zelan gatozen
Begira gaztiena neskato lerden
Barriro bazintzez.
Neskatilla zara ta erdu landara,
Erdu sagasti pilpil guriz betera
Seme onen onenak zeuganatzera.
Erdu, ama laztana, zeure zelaira
Sugaitz biziz ase
Erdu jazte au oro maite antzera
Lili txorta eskeintzaz amaitutera.
Orain atseden, ama; zeure aurrena
Ekarriko deutsugu noizik beiņera
Gure biotz lore.
Tori aurrena neure neurtitz sortean.
Eutsi. Gorde idazu bular-barnean.
Biotzean batu dot, biotz unean...
Itxaron oraindiņo sagastipean,
Anaiak datoz da.
Atseden, emakume, geure geizpean.
Begira zeinbat pilpil ler bearrean...
Iturri-ameari ura sorrean,
Zeuri guk geure lorak era berean
Ama zaitugu ta.
Donostiko olerki-guduan, 1951-XII-21'an,
goraipatua izandako olerkia.
