Tzakur hil bati

Jon Chaho

 Tzakur zahar bat errekan

 —nehork ez jakin nondik jinik—,

 tzakur bat zoan errekan

 uretan gaindik, arhin, hilik.

 Ur luminos, hotx, gardenek

 laztantzen zuten berhilkia;

 sorgin-orratz botx, lerdenek

 miresten zuten sarraskia.

 Goizean goiz urera jin

 arrantzaleek agurtzen zuten.

 Noizean noiz, arrantzaleen

 hamu tzarrek sistatzen zuten.

 Nausiak atzo itho zuen

 zabar egin bait-zen zahartuz.

 Sukin goxoan jarten zan

 landan behiak ezin zainduz.

 Norat, erradak, errekan

 uraren hotxez konkorturik,

 norat ba hoa itsurat,

 hilaren hotzez gogorturik?

 Geldit' ezina—

 behar dukeka joan aitzina?

 Geldit' ezina, gaixo hor

 Azken-Egunerainokoan?

 Azken-Eguna hurrun da;

 hartara gabe hor lirina

 hirotan ezekaitu zan...

 ...Aizeak eroan zuen urrina.

 Ur luminos, hotx, gardenek

 ahantzi zuten sarraskia;

 sorgin-orratz botx, lerdenek

 ez zuten orhoit berrhilkia...

 Nik soilik, arima baithan,

 usnatu nizun hil-usaina.

 Nik soilik Horen Batzarrean

 dut ohoratzen hil anaia.

                                                                       22-IX-52.