ˇAma!
Etxaniz'tar Nemesi
Neguko gau beltz luzetan,
bisutsa nagusi danean,
Ama det buruan,
Ama biotzean.
Baso erantziak, dardara;
akelarre-sońu, aizeak:
mendebala astintzen adarrak,
(olarru-beso asarreak):
erausiak ebaki ditu
maldako bular ta oteak...
Orduntxe artzen nau biziro
amaren besarte-goseak.
ˇAi, bańa! aspaldi batu ziran
neretzat amaren begiak
gorputz gaxo ura artu zun
ilobiko arri-azpiak;
ta nik, oroipenez minbera,
bustiaz maindire zuriak,
gau-bela dagiot amari,
igurtziz begi negartiak.
Amaren oroiz
gau det biotzean,
elurra gogoan
ezin det ixildu
negarra kolkoan.
ˇAmaika kezketan zailduak
amaren lan-ordu luzeak!.
Nere aurtzaroko goiz-argi,
beti pronto bular beteak,
nere loa zaitzeko erne;
nigan tinki begi maiteak.
Min det amaren arpegia
estali bearra lurpeak.
Tan... tan... tan...
istil-otsak ilunpetan.
Tan... tan... tan...
nere biotzak penetan.
Kanposantuan żnor ote-dabil
ildakoen loa zaitzen?...
Keriza beltzak ikusten ditut
gabeko antsiak aitzen.
Nere amaren ezur soiletan
arrak beren lana amaitzen...
Nere biotza karra-karra antxe
dagola, dirudit, galtzen.
Negu-gabetan
amaren gose.
Amarik gabe
gaua... ˇbai luze!.
